‘Anna, wil je nog even je bord in de vaatwasser zetten?’ Ik kijk naar de klok, eigenlijk had ik al weg gemoeten. Ik pak mijn bord van de tafel en loop rustig naar de vaatwasser. Als mijn bord tussen de andere borden staat loopt mijn moeder net de keuken in. ‘Dankje Lieverd,’ zegt ze en ze loopt alweer door. Mama is altijd drukdrukdruk. Ze heeft nooit een moment om rustig te gaan zitten en na te denken. Soms ben ik daar best jaloers op.
Na vijfentwintig minuten (veel te rustig) fietsen kom ik op school aan. De tweede bel is pas net gegaan, ik ben maar vijf minuten (record!) te laat. Saskia zit al op me te wachten in haar kantoortje met het schuifraam. De gevreesde meldkamer. ‘Hé meis, je bent vroeg! Ik heb de thee net opstaan. Kom erin!’ Saskia was er al vroeg achter dat hun te laat mijn op tijd is en ze vond het prima. Zij is de gekke vrouw met de wrat op haar kin en ik het enge meisje met uitstekende botten. We passen bij elkaar. Volgens mij verdient ze extra geld omdat zij de enige is die mij aan het praten krijgt.
Na vijf (veel te korte) minuten in de meldkamer, loop ik zo sloom als ik kan door de gang. Vijfenveertig stappen. Ik heb ze al heel vaak geteld. Bij elke stap voel ik dat mijn hart sneller gaat slaan. Het is bijna weer zo ver. Het moment dat ik elke ochtend zo lang mogelijk uitstel. Nog twee stappen. Één. Ik doe de deur open en stap de klas binnen. Meteen voel ik hoe de sfeer verandert. Wat twee seconden geleden nog een gezellige groep kinderen was is door mijn binnenkomst veranderd in een kwaadaardige groep vol stekende bijen met mij als gezamenlijke vijand. Ik hoor hier niet. Ik onderdruk de neiging om me om te keren en weg te rennen. In plaats daarvan doe ik wat ik elke ochtend doe. Ik loop naar mijn tafel terwijl ik bij elke stap hun ogen op mij gericht voel. Boos zijn ze, omdat ik toch weer op ben komen dagen. Omdat ik er bén. Elke dag opnieuw geef ik ze de hoop dat ik niet meer kom. Elke ochtend hebben ze een kwartier de tijd van hun leven met elkaar, totdat ik weer kom. Ik ga zitten en negeer de stroom misselijkheid die vanuit mijn maag mijn hele lichaam wordt doorgepompt. Opletten lukt nooit het eerste uur, ik ga er al niet eens meer moeite voor doen. Eerst rustig wennen aan het gevoel van gehaat worden.
Over 2 weken volgt Hoofdstuk 2, houdt de site in de gaten