Ik wil niet meer naar school. Nooit meer. Ik wil de confrontatie niet aangaan met de klas, maar ik ben te nieuwsgierig naar wat ze te zeggen hebben. De stem achterin mijn hoofd blijft zeuren dat ze zich misschien echt hebben vergist, dus stap ik op de fiets. Ik ben vroeg, want ik schaam me te veel tegenover Saskia om haar onder ogen te komen. Zij was de enige bij wie ik terecht kon toen ik me rot voelde en zodra ik vrienden had gemaakt heb ik haar laten stikken. Wat ben ik voor een monster? Zodra ik de klas instap weet ik dat ik een fout hen gemaakt om hier weer te komen. Petra en Thom staan met de hele groep bij elkaar te lachen en te praten. Ik sta in de deuropening en durf niet te ademen. Even lijkt het alsof ik weg ben, alsof ik niet besta, totdat Petra me opmerkt. ‘Hey, daar heb je Skelet. Was het leuk in de bioscoop, met al je vrienden?’ vraagt ze poeslief. De rest van de klas barst in lachen uit, Thom lacht het hardst. De groepen zijn duidelijker verdeeld dan ooit. Zij zijn de leeuwen, ik ben het bange hert. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik een van hun zou kunnen zijn.
Mijn voeten brengen me zo snel als ze kunnen naar de dichtstbijzijnde toiletten en voor de eerste keer huil ik tranen met tuiten. Ik weet niet waar ik zoveel water vandaan haal, maar ik kan niet stoppen met huilen. Voor het eerst durf ik me echt zwak te voelen. Ik stop met vechten. Ik geef me over. De leeuwen hebben gewonnen. De deur van de toiletten gaat zachtjes open. ‘Anna?’ Meteen verstom ik mijn gehuil. Ik schaam me ervoor om te huilen. ‘Anna, gaat het?’ Het is de stem van een meisje uit de klas dat ik eigenlijk niet zo goed ken, Lisa. Ze hoort niet bij het populaire groepje, maar ze heeft wel vrienden. Ze staat hoe dan ook boven mij op de sociale ladder van de school. Ik hang ergens tussen de kakkerlakken. ‘Ga weg,’ zeg ik. Ik hoor dat ze de deur weer dichtdoet en inderdaad weggaat. Ik weet dat ik het zelf heb gevraagd, maar toch doet het me pijn dat ze niet blijft.
Na een paar minuten gaat de deur weer open. ‘Anna, wil je even naar buiten komen, ik heb iemand voor je.’ Ik zal toch ooit uit het toilethokje moeten komen. Langzaam open ik de deur. In de toiletruimte staat Saskia. Een golf misselijkheid stroomt mijn lijf binnen. ‘Hee meis,’ zegt ze lief. Veel te lief. Hoe kan ze nou zo lief doen. ‘I-ik ben ziek,’ mompel ik en ik ren zo snel als ik kan langs haar heen naar de uitgang van de school. Ik loog niet eens dat ik ziek was.