Barbara werd jarenlang gepest: ‘Als je zo vaak hoort dat je lelijk bent, ga je het vanzelf geloven’

‘Wanneer ik niet lekker in mijn vel zit en in de spiegel kijk, denk ik: gatverdamme. Dat negatieve zelfbeeld van vroeger komt heel snel weer terug. Ik wéét dat het iets is wat me is aangepraat, maar dat is nu juist het verschil tussen gevoel en verstand. Ik probeer dan altijd maar te benoemen waar ik blij en dankbaar voor ben. Onder andere met hoe ik uit die rottige periode ben gekomen, bijvoorbeeld.

Tegenwoordig ben ik blij met mijn volle lippen, maar vroeger haatte ik ze. Een stel jongens begon in groep drie nare opmerkingen te maken over mijn ‘zoembalippen’. Dat werd door de een na de ander opgepikt en al snel was ik het pispaaltje van de klas. Ik werd uitgescholden voor lelijkerd of ze zeiden: ‘Ga weg met je vieze lippen.’ Omdat ik niets terug durfde te zeggen, was ik een makkelijk slachtoffer. Ook omdat ik andere kleding had dan de rest van de klas. Ik droeg bijvoorbeeld heel wijde broeken, van die tenten. Mijn moeder maakte veel kleding zelf. Voor mij was dat normaal, ik wist niet beter, maar voor mijn klasgenoten was het een reden om me belachelijk te maken. Het begon met schelden en dingen als als laatste gekozen worden met gym. Dat doet wel zeer, zeker op die leeftijd. Uiteindelijk werd het pesten ook fysiek. Ik werd geduwd, aan mijn haren getrokken. Ik kan me nog herinneren dat als de schoolbel ging, we allemaal een beetje stonden te dringen bij de deur om naar binnen te gaan. Op die momenten werd ik vaak hard in mijn rug geduwd. Als ik dan viel en vroeg wie dat had gedaan, begon iedereen te lachen. Dan kwam ik weer huilend in de klas, moest iedereen lachen en was het van: ‘Ja hoor, Babs huilt weer.’ De leraren gaven de pestkoppen straf. Maar even later begonnen ze toch weer naar me te kijken, te fluisteren of te giechelen. Dat soort dingen gebeurde dagelijks. Ook stond ik tijdens de pauze altijd maar een beetje toe te kijken terwijl mijn klasgenoten aan het spelen waren. Ik mocht niet meedoen. Meestal zat ik maar gewoon in mijn eentje binnen te wachten totdat de pauze voorbij was. Ik weet eigenlijk niet of dat ooit een leraar is opgevallen. Ik ben in elk geval nooit door iemand aangesproken.’

Barbara (26) werd als kind behoorlijk gepest. Tot op de dag van vandaag draagt ze de gevolgen daarvan met zich mee.

Vaak buikpijn

‘Het duurde niet lang of ik had heel vaak buikpijn. Ik heb geen idee meer hoe het begon. Ik had gewoon buikpijn en vond dat een legitieme reden om niet meer naar school te hoeven. Mijn moeder ging met me naar de dokter die me helemaal onderzocht, maar er werd geen lichamelijke oorzaak gevonden. Uiteindelijk vroeg mijn moeder: ‘Ligt het niet aan hoe het op school gaat?’ Ik heb mijn ouders wel verteld dat ik geplaagd werd en ze zijn ook een aantal keren op school gaan praten, alleen veranderde er niet echt iets. Ik weet dat zij zich heel machteloos hebben gevoeld. Ze deden echt hun best, toch hielp dat maar tot op zekere hoogte. Je kunt wel met de leraren praten, maar die zien nu eenmaal niet alles wat er op het schoolplein gebeurt. Dat was bij mij ook zo. Als de pestkoppen zich in de klas koest hielden omdat ze wisten dat er op ze werd gelet, dan pakten ze me gewoon op een ander moment. Er was één leraar die zich echt voor me inzette. Hij zette me bijvoorbeeld vooraan in de klas, zodat ik dicht bij hem zat en hij in de gaten kon houden wat er gebeurde. Maar ook hij kon niet de hele tijd mijn hand vasthouden.’

Aanstellerij?

‘Wat ze precies allemaal deden, weet ik niet meer. Het pesten heeft zo veel impact gehad dat ik de details eigenlijk heb verdrongen. Wat ik wel weet, is wat voor gevoel het me gaf: dat ik me heel lelijk voelde, een vreemde eend in de bijt. En dat ik me continu moest bewijzen. Dat kwam onder andere doordat sommige pestkoppen ineens heel aardig deden, bijvoorbeeld als de leerkracht er iets van had gezegd, en me de volgende dag weer glashard lieten vallen.
Als ik eraan terugdenk, denk ik nog steeds weleens: heb ik me aangesteld? Had ik misschien niet moeten huilen? Was ik echt een watje? Onzin natuurlijk, dat weet ik inmiddels wel. Maar het is echt dat stemmetje van vroeger dat soms opduikt in mijn hoofd als ik even niet oplet. Daar komt denk ik ook het streberige dat ik in me heb vandaan. Ik wil mezelf nog steeds bewijzen.
Als ik me als kind onbegrepen voelde en dacht dat niemand naar me wilde luisteren als ik weer eens werd gepest, liep ik gewoon weg van school. Dan voelde ik me zo opgesloten dat ik in een impuls naar huis rende. Mijn moeder bracht me dan weer terug. Dan volgde er vaak weer een gesprek en ging alles weer gewoon op dezelfde manier door. Het punt was dat we een moeilijke groep hadden. Er zat een jongen met een gedragsstoornis in de klas, en hij drukte een heel groot negatief stempel op de hele sfeer en alle leerlingen.
Op hockey had ik gelukkig wel vriendinnetjes, daar werd ik niet gepest. En bij ons thuis was het ook altijd gezellig. Mijn ouders deden vaak leuke dingen met ons. De relatie met mijn twee jaar jongere broertje is goed en hij had veel vriendjes die vaak kwamen spelen. Ik speelde dan weleens mee. Verder zaten er een paar meisjes in mijn klas die me, als ik weer eens was uitgescholden, kwamen troosten. Maar niemand van hen kwam voor me op als het pesten plaatsvond. Ik vroeg er weleens naar, waarom ze niets zeiden. Dan antwoordden ze dat ze bang waren dat ze zelf gepest zouden worden. Dat begreep ik dan ook wel weer, al stak het wel.’

Het hele interview met Barbara lees je in VIVA-06. Verder lezen via Blendle kan via de onderstaande button.

»LEES VERDER OP BLENDE | KLIK HIER «