CAROL OVER SINTERKLAAS: 'LATEN WE ONZE HARDE OORDELEN INRUILEN VOOR EMPATHIE'

Columnist Carol Rock (45) schrijft over wat haar opvalt in het nieuws. Deze week heeft ze het over het sinterklaasfeest en hoe ze zich daarbij voelt.

“Bruine nikker” of was het toch “Vieze bruine aap”? Precies weet ik het niet meer, wel weet ik dat ik met mijn vijf jaar niet langer onschuldig, maar ‘anders’ was. Ondanks het pesten en al het verdriet dat wij hiervan ondervonden, leerden onze ouders ons altijd dat alle mensen gelijk zijn. Wij leerden hoe wij anderen altijd met respect moesten behandelen en vooral dat we sterk moesten zijn, zelfs wanneer het schelden te erg werd, of wanneer de juffen ons in de klas negeerden en met de kinderen mee lachten.

“Black is beautiful”, werd mijn mantra. Het hielp mij de opkomende tranen weg te drukken. Het hielp alle keren dat ik voor Zwarte Piet werd uitgescholden. Het hielp toen die jongen, waar ik al maanden verliefd op was, zei dat ik me beter moest wassen. Tassen die worden afgedekt als je de bus in stapt, personeel dat ons in winkels achtervolgt om te checken of we komen stelen en al die keren dat we terug moeten naar ons ‘eigen’ land.

Alle keren dat ze mijn vader een neger noemden of toen die ene columnist schreef dat hij niet hoopte dat zijn dochter ooit met zo’n grote neger thuis zou komen. Toen er in mijn bijzijn grapjes werden gemaakt over een neergestort vliegtuig in Suriname, of moppen met een luie neger in de hoofdrol werden verteld. Toen die klasgenoot mij verlekkerd aankeek en zei het nog nooit met een negerin te hebben gedaan. Ik ben niet van staal. En ik weet inmiddels ook hoe mijn moeder gouden oorbellen en felle kleuren rond Sinterklaas bij ons vermeed en hoe zij zachtjes huilde als zij zag hoe ik mijn dag naspeelde met mijn poppen en daaruit pijnlijk duidelijk werd dat racisme zich in mijn leven genesteld had.

Ik sprak met mezelf af dat mijn kinderen dit nooit hoefden ondergaan. Ik zou voor ze strijden, vechten, maar ik hoopte vooral dat dat niet nodig zou zijn. En toch hoorde mijn zoon op zijn vierde dat zijn vriendinnetje nooit met hem wilde trouwen, omdat ze liever een mooier jongetje wilde met glad, blond haar. Een ander meisje beweerde dat hij die vieze bruine kleur te danken had aan het niet douchen. Toen hij daarop overstuur thuiskwam, heb ik niet gevochten, maar tot tien geteld en mijn man naar haar ouders gestuurd.

Onze premier nam het niet voor ons op met zijn opmerking dat hij jaloers was op zijn Antilliaanse vrienden, die zich rond Sinterklaas niet hoefden schminken. We konden maar beter weg uit Nederland als het ons hier niet beviel. De opgehaalde schouders bij het horen van de verdrietige verhalen van kinderen die niet van het sinterklaasfeest kunnen genieten, maar huilend thuiskomen en hun bruine kleur eraf willen schrobben. De racistische spreekkoren die onverminderd en ongestraft doorgaan in stadions. Donkere mannen die zonder enige aanleiding worden aangehouden. Het is geen slachtofferschap, maar dagelijkse realiteit voor mensen met een kleur, in 2019.

We krijgen het advies onze kinderen maar wat weerbaarder te maken. Neem een voorbeeld aan mensen met rood haar die ook weleens voor vuurtoren worden uitgescholden en daar doorgaans prima mee omgaan.
We zijn allemaal Nederlanders, met duidelijke meningen, maar ook met gevoelens. Dat de één iets nooit heeft meegemaakt, wil niet zeggen dat een ander dat niet juist als zeer kwetsend ervaart. Laten we onze harde oordelen inruilen voor empathie. We kunnen het best, ik weet het zeker!

BRON LINDA.NL