De Dag Nadat - ik me ziek meldde omdat ik gepest werd op mijn werk

Onze vrijwilligster Caro deelt haar verhaal met de Libelle, wat een topper!

In Libelle 5 las je het verhaal van Caro (34), die ontzettend leuk werk had, maar door haar collega’s buitengesloten en weggepest werd. Lees hier hoe het verderging.

Caro: “Toen ik me eenmaal ziek had gemeld, kon ik niet meer stoppen met huilen. Mijn zelfvertrouwen was gedaald tot nul en ik was kilo’s afgevallen. Vriendinnen zeiden: ‘Je was altijd zo vrolijk, zo aanwezig. Nu ben je zo stil.’ Er was niets meer van me over. Ik bleef me maar afvragen: waarom? Waarom ik?

Hulp
Ik had gehoopt dat ik opluchting zou voelen, maar dat kwam pas veel later. Maandenlang was ik bang dat ik terug zou moeten, terwijl alles in mij zich daartegen verzette. Uiteindelijk kreeg ik via mijn huisarts hulp van een psycholoog. Die heeft me enorm goed gedaan.

Ontslag
Op 27 september meldde ik me ziek, half februari werd ik ontslagen met wederzijds goedvinden. Ik wilde me niet laten kennen en bracht een schaal met lekkere dingen langs op de afdeling. Niemand groette, niemand zei iets, het bleef doodstil. Het was zó overduidelijk dat ik er niet welkom was. Al dacht ik er nu wel tegen te kunnen, opnieuw deed dat veel pijn. Wat me erg boos heeft gemaakt, is dat ik, de beste secretaresse van de afdeling, weg moest en dat de rotte appels daar gewoon nog steeds zitten.

Vrijwilligerswerk
Heel lang ben ik blijven denken: wát heb ik nou verkeerd gedaan? Hoe had ik dit kunnen stoppen? Maar sinds ik als vrijwilliger werk voor stoppestennu.nl, weet ik dat ik niets verkeerd heb gedaan. Het ligt niet aan degene die wordt gepest, het ligt aan de pesters. Zij hebben een probleem dat ze meestal projecteren op een ander. Vaak gaat het om doodgewone jaloezie.

Sterker
Ik ben nu een stuk verder, maar de littekens blijven. Nog steeds zijn er momenten dat het gevoel van toen weer even heel dichtbij komt. Dan voel ik de pijn en het verdriet van toen. Het enige goede wat ik eruit heb kunnen halen, is dat ik er een sterker mens van ben geworden. Ik was een enorme pleaser en dat heeft me genekt. Ik probeerde nóg harder te werken, nóg meer te doen, in de hoop dat mijn collega’s me zouden gaan waarderen. Maar zo werkt het dus niet. Dat hoofdstuk is definitief afgesloten. Ik vertrouw nu veel meer op mijn gevoel en mijn intuïtie. Als iets niet oké voelt, dan is het ook niet goed voor mij.”

Bron