Gepest op school
Het is een merkwaardige twist in een loopbaan die eigenlijk nog niet eens echt was begonnen. Laurence had weliswaar een contractje verdiend als songschrijver bij muziekuitgeverij Sony, maar zijn eerste eigen concert geeft hij pas een paar dagen voor vertrek naar Tel Aviv. In het Amsterdamse Zonnehuis blijkt hij dan al een volwassen repertoire bij elkaar te hebben. Liedjes over verloren liefdes, opbloeiende liefdes en gemiste kansen. Vrijwel allemaal in licht melancholische toonzetting.
Ze imponeren zo zeer dat je je afvraagt waarom Laurence in 2014 niet veel hoger eindigde toen hij meedeed aan The Voice. Hij komt er niet door de halve finale. Na zijn auditie, met een versie van Ed Sheerans Sing, kiest hij voor het team van het jurylid dat als eerste enthousiast was over hem: Ilse DeLange. Die merkt op dat ze kan voelen dat Duncan vanuit zijn hart zingt.
Lastige puberjaren
Dat doet hij, vertelt hij in de aanloop naar zijn vertrek, al sinds zijn middelbare schooltijd. In lastige puberjaren wordt Duncan – brilletje, beugel en buikje – gepest op school. Hij is een leergierig type, slaagt uiteindelijk voor zijn gymnasium, maar vindt nauwelijks aansluiting bij zijn klasgenoten. Liever is hij bij zijn grootouders thuis in Hellevoetsluis. Daar hoort hij de Rolling Stones en Elvis. En hij mag, bij zijn andere opa en oma, het orgel bespelen. “Achter de piano voelde ik me veilig,” zal hij later analyseren.
Hij droomt al snel van een carrière in de muziek. Of zoals hij het zelf nu formuleert: “Ik wilde een plek vinden om mijn verhalen te vertellen.” Brielle blijkt de eerste locatie in die zoektocht. Laurence wint er in 2012 – net 18 jaar oud – de talentenjacht Brielle’s got Talent. Twee jaar later waagt hij een poging bij het dan razend populaire The Voice.
“Ik deed mee om mezelf te laten zien, om mensen uit het vak te ontmoeten,” vertelt hij op een schaduwrijk terras aan de kustlijn van Tel Aviv. “Maar na afloop ben ik bewust teruggegaan achter de schermen. Ik was net begonnen aan de Rockacademie in Tilburg, wilde mijn opleiding afmaken. En daarbij: ik vond mezelf er op dat moment gewoon nog niet klaar voor. Ik wilde liedjes gaan schrijven. Voor anderen én voor mezelf. Zo kon ik in alle rust mijn eigen geluid ontwikkelen.”
Rode loper
Daarbij verloor hij zijn doel nooit uit het oog, benadrukt hij. “Mijn gedachte was: als de juiste kans zich voordoet, wil ik er klaar voor zijn. Dan moet ik de juiste liedjes hebben en mijn team compleet zijn. Het klinkt bijna als een stappenplan, dat besef ik. Alleen heb ik nu ineens een heel grote stap gemaakt.”
Toch valt op hoe ontspannen en schijnbaar moeiteloos hij zich tot nu toe door het Songfestival beweegt. Zelfs een interviewmarathon aan de rode loper van de openingsceremonie (score na een tapijtparcours van een kleine anderhalf uur: zo’n vijftig minigesprekjes) legde hij zonder haperingen af. “Ik vind het oprecht leuk, dat helpt,” verklaart hij zonder aarzelen.
Het is dezelfde manier waarop hij de favorietenrol op zijn nog jonge schouders laat rusten. Hij ziet de positie bij de bookmakers vooral als compliment, antwoordt hij iedereen die er naar vraagt. Vereerd is hij dat ze het in zo’n onervaren artiest zien zitten. “Natuurlijk wil ik winnen. Maar ik vind het zelf vooral geslaagd als het me lukt het verhaal van mijn lied te vertellen, zoals ik het in mijn hoofd heb: puur en eerlijk.”
Finalisten
De eerste finalisten van het Eurovisie Songfestival zijn bekend. Griekenland, Wit-Rusland, Servië, Cyprus, Estland, Tsjechië, Australië, IJsland, San Marino en Slovenië haalden in Tel Aviv gisteravond een plek in de eindstrijd. Uitvallers waren onder anderen dj Darude, die namens Finland deelnam, en de Belg Eliot Vassamillet. Donderdag staat de tweede halve finale op het programma met Laurence als een van de favorieten.
