Esther Meijer (33) is met haar 1.20 meter een 'klein mens'. Klasgenootjes kozen haar als laatste met gym, docenten hadden hun bedenkingen bij haar capaciteiten.

Lilliputter, dwerg, het zijn woorden waar Esther een hekel aan heeft. "Als je mijn naam niet kent, heb ik het liefst dat je me 'klein mens' noemt. Lilliputter is een scheldwoord. En ook al is de medische term voor mijn aandoening dwerggroei, dat betekent niet dat ik een dwerg ben. Ik ben een mens, geen sprookjesfiguur."

De termen roepen vervelende herinneringen op. Aan haar jeugd, waarin ze door haar anders-zijn geen aansluiting vond bij klasgenootjes. "Je wilt vriendjes hebben, erbij horen. Dat is het belangrijkst in die jaren. Maar het lukte niet. Met gym werd ik altijd als laatste gekozen en bij opdrachten wilde niemand met me samenwerken. Wat heb ik misdaan, vroeg ik me af." Ze ging van school naar school, steeds in de ijdele hoop dat ze bij de volgende wel zou worden geaccepteerd.

Als enige niet mee

Zelfs op de fotografieschool waar ze haar opleiding vervolgde, was het raak. Studiegenoten sloten haar buiten. Dat ze met haar 21 jaar een paar jaar ouder was dan de rest, hielp ook niet mee. Ze herinnert zich, in het laatste jaar van haar studie, een voorval dat haar met name kwetste. "Mijn klasgenoten gingen met z'n allen naar de Ardennen, ik mocht als enige niet mee. Op Hyves had een klasgenoot aan een andere klasgenoot geschreven: 'Je hebt Esther niet gevraagd, toch?' Dat las ik. Zo pijnlijk. Je kan er heel weinig aan veranderen."

Esther wil er niet te lang bij stilstaan. Die pesterijen, dat was vroeger. Het gaat om nu, om wat ze heeft bereikt en hoe leuk het leven nú is. Ze maakt als fotograaf haar dromen waar. Ondanks haar beperking. "Creatief was ik altijd al, maar wat ik er precies mee wilde wist ik niet. Op een vakantie in Zuid-Frankrijk werd ik verliefd op fotografie. Ik was de hele dag druk in de weer met een klein cameraatje en legde alles vast wat er voor mijn lens kwam. Mensen, roofvogels, natuur. Dit was het. Zelf dingen creëren, zo gaaf. Dit moest ik gaan doen."

Weinig supporters

Op de fotografieschool was de aanmoediging echter ver te zoeken. Docenten spraken hun twijfels uit. Was dit voor Esther nou wel het beroep dat ze het beste kon uitoefenen? "Ze dachten dat ik gek was. Kleine mensen hoorden in het circus of als entertainment op tv, werd in die tijd nog gedacht. Dat ze niet in mij geloofden was frustrerend. Als ik niet zo vastbesloten was om fotograaf te worden, had ik de handdoek zeker in de ring gegooid. Ik had niet veel supporters, moest het echt uit mezelf halen. Maar ik had een doel voor ogen, ik twijfelde niet aan mezelf en haalde mijn diploma. Die docenten motiveerden me eerder om te bewijzen dat ik het wél kon."

Wat voor veel anderen vanzelfsprekend is, is dat voor kleine mensen als Esther niet. "Allereerst krijg je niet zomaar een baan bij een regulier bedrijf. Daar komt misschien een aanpassing bij kijken. Ik kan niet elke dag werken, mijn energie is niet elke dag hetzelfde. Dat is een van de redenen dat ik ondernemer wilde worden. Ik wil mijn eigen tijd indelen, kunnen kiezen. Als ik een hele dag op een beurs ben voor een fotoreportage, heb ik de dag erna echt nodig om bij te komen. Als jij één stap zet, zet ik er twee of drie. Misschien dachten de leraren daarom: weet je het wel zeker?"

Krukje mee

Het meesjouwen van de apparatuur is ook behoorlijk zwaar. "De trolley met flitsers die ik meezeulde toen ik mijn mobiele fotostudio had, was bijna even groot als ikzelf. Nu fotografeer ik vaker buiten, en binnenkort begin ik een fotostudio aan huis. Dat scheelt veel tillen."

Dan is er nog het perspectiefaspect. "Met mijn lengte kijken de mensen die ik fotografeer altijd op me neer. Daarom heb ik altijd een inklapbaar krukje in mijn auto liggen. Ik wil af en toe op ooghoogte kunnen staan van degene die ik fotografeer en met perspectief kunnen variëren."

Toegankelijker

Haar lengte heeft ook voordelen: ze wordt niet snel vergeten. "Ik ben mijn eigen visitekaartje." Ook merkt ze dat haar beperking haar voor sommige mensen meer benaderbaar maakt. Vooral kinderen voelen zich op hun gemak bij haar. "Ik ben niet zo bedreigend. Sta op hun niveau, maar ben toch volwassen. Dat maakt me toegankelijker. Ik ben altijd een van de kinderen als ik hen fotografeer."

Zes jaar geleden zag Esther dat de Bart de Graaff Foundation zogenoemde 'Bikkels' zocht, mensen met een lichamelijke beperking die een onderneming wilden starten. Precies wat ze zo graag wilde. Na een pitchsessie voor tientallen bedrijven werd ze aangenomen. "Ik kon niet meer ophouden met grijnzen, van oor tot oor. Ik was zó blij dat ik eindelijk gewoon mijn brood kon verdienen, en dan ook nog met wat ik goed kan en leuk vind."

Niet zielig

In 2013 schreef ze zich in bij de Kamer van Koophandel als zelfstandig fotograaf en werd ze als Bikkel een jaar lang begeleid door haar mentorbedrijf PostNL. Daar maakte ze haar eerste betaalde portretten voor PostNL en leerde ze alles over acquisitie, administratie, marketing en communicatie. "Na een jaar ben je niet Bikkel-af, maar wel klaar met opstarten van je onderneming. Je kunt altijd terugvallen op de Foundation als je hulp nodig hebt."

Rondkomen van haar fotografiewerk alleen lukt helaas nog niet. "Ik leef van een wajong-uitkering, maar ik maak er geen misbruik van. Ik zie het als een basis waarnaast ik mijn grote passie kan uitoefenen. Over kleine mensen bestaat vaak het vooroordeel dat ze alleen maar hun handje ophouden, maar ik ken er veel die mooie beroepen uitoefenen. Wij kleine mensen kunnen best wel wat. We zijn niet zielig.

'Heb jij ook centjes?'

O en nog zoiets: schattig is ze ook niet. "Toen mijn haar langer was gingen wildvreemden – vooral oudere vrouwen – eraan zitten op straat. 'Wat schattig!' Elke keer was ik weer verbijsterd. Wie zegt dat jij aan mijn haar mag komen? Soms denken mensen ook dat ik een kind ben. Dan sta ik bij de kassa en zegt iemand: 'Zooo, heb jij ook centjes?' Kinderen zien het juist wel. Die zeggen eerder: 'Kijk, een kleine mama.' Ik heb liever dat kinderen spontaan iets zeggen als 'minimens', dan dat ze van hun ouders in de mond gelegd krijgen hoe het heet. Want wie zegt dat het zo heet?"

Eén keer sloeg alles. Een vader wist zich geen raad met zijn huilende kindje, en wees toen Esther aan om het kindje stil te krijgen. "Hij gebruikte mij gewoon om zijn eigen gebreken te compenseren. Ik kon hem wat." Dat mensen kijken, is ze inmiddels wel gewend. "Als puber baal je. Waarom moet dat nou, waarom moet iedereen wijzen of roepen, waarom word ik gepest? Maar het is zo zonde van je energie om op alles te reageren."

Amusement

Ze vindt het jammer dat in Nederland kleine mensen nog steeds niet helemaal voor vol worden aangezien in de maatschappij. "Als je kijkt naar televisie, dan zitten kleine mensen heel vaak in amusementsprogramma’s of in een apenpakkie. Jammer, dat is het beeld dat mensen krijgen van kleine mensen, maar dat is niet het gemiddelde."

Kinderen

De moeder van Esther is ook klein. Net als haar vriend Tim. Hij heeft een andere, minder bekende groeistoornis. Ze hebben net samen een huis gekocht. "Onze gewrichten slijten sneller, over een tijdje komen we misschien de trap niet meer op. We hebben nu een huis gekocht waar we een slaapkamer op de begane grond kunnen realiseren. Tot die tijd wordt het mijn fotostudio."

Voor nu is Esthers grootste streven om niet meer afhankelijk te zijn van een Wajong-uitkering. "Daarvoor verdien ik helaas nog te weinig. Ik ben niet zo’n zakelijke ondernemer. Ik help graag mensen, doe ook weleens iets voor een cadeaubon. Torenhoge bedragen vragen zou ik nooit doen. Als ik een stichting kan helpen die wat minder te besteden heeft, doe ik dat graag."

Mooie mensen

Het liefst zou ze bij zorginstellingen fotograferen. Vrijwilligers op de foto zetten, mensen die zich inzetten voor anderen. Gewoon, omdat ze dat mooie mensen vindt en iets voor hen wil doen. "De energie van die mensen leg ik graag vast. Dat soort opdrachten hoop ik meer te krijgen." Hoe dan ook is ze blij met waar ze nu staat. "Terugkijkend op alle tegenslagen die ik heb gehad ben ik trots op wat ik al bereikt heb."