Gepest worden op de werkvloer: ‘Ze had constant kritiek, sloot me buiten en zette me voor schut’

Dat je geen dikke vriendinnen hoeft te worden met je collega’s is je vast bekend, maar toch is het fijn als je normaal met elkaar om kunt gaan. Dat is helaas niet bij iedereen het geval, sterker nog: 1 op de 6 Nederlanders wordt gepest op de werkvloer.

Deze vrouw, die graag anoniem haar verhaal doet, maakte het ook mee. Ze deelt haar verhaal:

Pesten op de werkvloer

‘Ik was net 30 jaar toen ik voor het eerst te maken kreeg met pesterijen op de werkvloer. Ik realiseerde het me eerst niet, het duurde een paar maanden voor ik door had wat gaande was.

Toen ik voor het eerst met mijn collega L. begon te werken, dacht ik dat we wel goed met elkaar op zouden kunnen schieten. Ik had gehoord dat ze best een pittige tante kon zijn, maar gezien onze gelijkenissen dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen. Na een jaar te hebben gewerkt met L. merkte ik dat mijn humeur toch anders was dan normaal. Ik voelde me meer angstig als ik naar werk moest, en had over het algemeen ook meer deprimerende gevoelens. Pas toen alle medewerkers via de mail een medewerkershandboek kregen (waar het pestbeleid uitgebreid in stond beschreven), viel het kwartje. Het begon me ineens allemaal duidelijk te worden, ik wist plots waarom ik me altijd zo down voelde. Eerlijk gezegd was dat best een opluchting, ik wist ineens wat de oorzaak was voor mijn gevoel. Ik werd gepest op de werkvloer.’

LEES OOK: De 5 beste films en series over pesten die je (met je kind) wil kijken

Gepest worden op de werkvloer kan gedefinieerd worden als herhaald kwaadaardig gedrag dat een medewerker ondermijnt, intimideert of bagatelliseert. Pesten op werk kan heel ver gaan, het gaat om uitschelden, intimidatie, buitensluiten en het achterhouden van belangrijke informatie.

‘De tekenen werden gedurende de tijd duidelijker, ik dacht dat ik er niet zoveel mee te maken had, tot ik begon op te schrijven wat ik allemaal voelde. Constant wanneer ik taken af had, gaf L. negatief en heel fel commentaar waar iedereen bij was. Ik begon bijna aan mijn eigen kunnen te twijfelen. Achteraf gezien had ik alles veel eerder moeten opschrijven voor mezelf.

Ik vond het steeds lastiger om te werken met L. om me heen – er bekroop me een angstig gevoel zodra zij de vloer op liep, ik werd nerveus wanneer ik haar in de CC moest zetten in een mail uit angst voor negatieve opmerkingen en haar voortdurende kritiek. Ik voelde me niet meer fijn op werk en dat terwijl ik wist dat ik wel heel goed was in wat ik deed. Het was voor L. alleen nooit goed genoeg.

Beslissen wat ik kon doen aan de situatie was allesbehalve eenvoudig, daarom probeerde ik eerst de zachte aanpak. Ik zocht L. op en besloot met haar te praten. Ik liet haar op een informele manier weten dat ik niet meerdere mails nodig heb als ik iets moet gaan doen – al helemaal niet als we naast elkaar zitten, dat bespreek ik dan liever face to face. Ik liet haar weten dat ik het best moeilijk vond om mijn doelen te bereiken als zij me iedere keer een stap voor was of belangrijke informatie voor me achterhield. De daaropvolgende maanden heb ik meerdere manieren geprobeerd om te zorgen dat ik anders zou worden behandeld. Niks hielp.

Tot ik er klaar mee was. Het was tijd om het heft in eigen handen te nemen, ik moest gaan praten met mensen. Ik zocht mijn toevlucht bij andere collega’s die eerder met haar hadden samengewerkt. Jammer genoeg hadden ze allemaal vergelijkbare ervaringen en wensten ze me sterkte, ik kreeg allesbehalve moed dat de situatie wel zou veranderen.

Toen, na een jaar en acht maanden met L. te hebben gewerkt, besloot ik dat het genoeg was. Het was tijd om te vertrekken. Het maakte niet uit wat ik zou doen, L. had voldoende macht binnen het bedrijf, ze zou hoe dan ook worden beschermd. Mijn werk stond gelijk aan ellende. Ik merkte zelfs dat mijn persoonlijkheid veranderde na met haar te hebben gewerkt. Ik liet dingen toe, die ik normaal nooit zou toelaten. Toen ik eenmaal weg was, was het een enorme opluchting.’

Bron