Ik werd ineens gedegradeerd van leidinggevende tot projectassistent

‘In de lente van 2011 werd ik gevraagd als unithoofd van een gemeentelijke instelling. In de herfst verschenen er opeens externe organisatieadviseurs op de werkvloer. Ze moesten onderzoeken of onze instelling in staat was om nieuwe wetgeving uit te voeren. Het gaf een unheimisch gevoel. Terecht, ontdekte ik in januari 2012. Mijn direct leidinggevende vertelde me dat er een plan van aanpak was opgesteld, op basis van “een geheim rapport”. Het gehele management zou worden vervangen. Een interim manager van hetzelfde bureau zou per direct mijn functie overnemen. Van leidinggevende over 25 medewerkers zou ik in één klap worden gedegradeerd tot projectassistent ergens in de regio. Als ik weigerde zou er een juridisch traject volgen. Ik ging niet akkoord. In reactie voerden mijn superieuren de druk alleen maar verder op: plotsklaps werd er gesproken over “mijn disfunctioneren”. De door mij inmiddels in de arm genomen arbeidsrechtadvocaat vroeg de organisatie om concrete bewijzen daarvoor, maar ontving nul op het rekest. Zelf vroeg ik ook verschillende keren om een gesprek, eveneens zonder resultaat.

‘De hele situatie voelde enorm bedreigend. Ik had het gevoel op eieren te lopen. Ik woog voortdurend af wat ik wel en niet kon zeggen, uit angst in een val van mijn bazen te lopen. De situatie eiste fysiek zijn tol. Ik sliep slecht en had rug- en nekpijn. De bedrijfsarts stelde een time-out voor van mijn werk. Gelukkig kon ik gedetacheerd worden op een project bij een vroegere leidinggevende. Het was heerlijk een paar maanden te mogen functioneren in een vredige omgeving. Totdat het project stopte. Mijn werkgever eiste dat ik terugkwam in mijn oude functie als unithoofd, zonder echter de valse beschuldiging van disfunctioneren in te trekken. Als snel werd duidelijk waarom. Op mijn stoel zat inmiddels een interim manager van het organisatieadviesbureau. Hij zou mij gaan “coachen”. Per brief had mijn werkgever laten weten dat ik “ernstig rekening moest houden met beëindiging van mijn dienstverband” als ik niet meewerkte aan de coaching, of mij ziek zou melden.

‘Waar ik bang voor was, bleek inderdaad zo te zijn: mijn “coach” was in feite mijn baas. Ik moest hem voor alles toestemming vragen en werd nauwelijks geïnformeerd. Ik kon de situatie nauwelijks aan. Ik sliep bijna niet meer, voelde continu druk op mijn borst, had buikpijn en was voortdurend misselijk. Ik moest echter op mijn werk blijven verschijnen. De bedrijfsarts wilde mijn ziekmelding niet accepteren. Het UWV weigerde een second opinion af te geven, omdat ik in mijn aanvraag aangaf dat ik ziek was geworden door een arbeidsconflict. Volgens mijn advocaat zat er niets anders op dan de bestuursrechter vragen om een voorlopige voorziening*, gericht op het verkrijgen van een veilige werkplek. De ongeïnteresseerde rechter stuurde ons al na twintig minuten de gang op om “eruit te komen”. Dat gesprek leidde vanzelfsprekend nergens toe.