Kapot gevallen heftig verhaal over pesten van Floor Jo-Anke Brands

Het nu volgende verhaal is vrij heftig. Ook niet echt geschikt voor hele jeugdige lezers. Hoewel een iets geschaafde variant wel aan de basisschool leerlingen verteld kan worden. Ik hoop dat er mensen zijn die dit verhaal als houvast kunnen zien in een moeilijke tijd dit ze doormaken. Tevens hoop ik dat ik mensen kan wakker schudden, helemaal mensen die denken dat het allemaal wel meevalt. Het valt namelijk alles behalve mee. Het nu volgende verhaal is wederom waargebeurd.

Floor Jo-anke Brands

Kapot gevallen

Ze voelde een voet in haar buik. Door de inslag perste de lucht uit haar longen. Ze wankelde, maar werd staande gehouden door een jongen die haar stevig tegen de muur drukte. “Stinkend zwijn” siste hij, waarna zijn elleboog zich in haar zij boorde. Ze voelde zich weer wankel worden. “Aansteller, kijk maar in de spiegel dan zie je hoe die eruit ziet. Oh nee je hebt natuurlijk geen spiegel, die is kapot geknapt de laatste keer dat je keek.”
Ze lieten haar los en ze liet zich op de grond zakken. De jongens renden weg en zij bleef tegen de muur aan zitten.
Ze huilde en verborg haar gezicht in haar handen. 

De pijn die ze in haar buik en haar zij voelde, vervaagde bij de pijn die ze in haar hart voelde. Langzaam trok ze zichzelf omhoog en wankelde naar haar fiets.
De banden waren leeg. Ze leunde even tegen de muur om de moed te verzamelen. Ze trok haar fiets uit het rek en liep naar huis. Ze ontweek de grote weg en liep door het bos naar huis. Terwijl ze liep zakte de pijn in haar buik en zij weer wat af. Bij thuiskomst vond ze een briefje op de deur. “Even boodschappen doen” Ze was blij dat er niemand thuis was. Zo kon ze ongemerkt haar banden weer oppompen. 
De pesterijen die haar overkwamen hield ze voor zichzelf. Het was al zo lang zo, dat ze er eigenlijk aan gewend was dat ze er alleen in stond. En thuis was thuis, veilig en van haar. Niemand die daar binnen kwam. 
Ze had lieve ouders, die er altijd voor haar zouden zijn. Dat wist ze. En toch hield het haar tegen. 

Deze pijn was alleen van haar, daar kon ze haar ouders niet meer lastig vallen. Zonder dat haar ouders het wisten, waren zij diegene die haar op de been hielden. Ze voelde zich alleen. Waardeloos. 
Met een brok in haar keel pompte ze de banden weer op en nam de hond mee voor een fietstochtje. Ze genoot altijd van deze momenten. Even haar hoofd leeg maken of juist even onopgemerkt huilen.

Maanden verstreken. Maanden vol met pesterijen. Maanden vol pijn. Ze voelde zich elke dag een beetje kleiner worden. Tot ze het niet meer verdragen kon. Ze zag maar één uitweg en dat is om niet meer naar school te gaan. Ze besloot om in plaats van naar school te gaan, naar het bos te gaan. Hier kon ze de kerkklokken nog horen en kon ze horen wanneer het twaalf uur zou zijn. 
Zo jaren later, kon ze me niet meer vertellen hoe vaak ze er precies heeft gezeten. Wel verbaasde het me dat de school hier blijkbaar geen acht op heeft geslagen en hierin de ouder niet heeft verwittigd. 

Ze was blij dat ze eindelijk van school af kon, naar de brugklas. Deze jaren middelbare school verliepen prima. Geen pesterijen. Gewoon rust. De ellende begon pas echt toen ze de vervolgopleiding ging doen.
Al snel had ze het aan de stok met een leraar, die het in zijn hoofd haalde om een leerling voor de klas in de zeik te nemen. Een steeds groter wordende woede tegen deze leraar, nam vreemde vormen aan. Ze kon haar woede niet meer kwijt. Ze begon haar woede op te schrijven. En na verloop van tijd, begon ze deze woede brieven op te sturen naar deze leraar. Deze dreigbrieven waren heftig, maar dat deerde haar niet. Tot ze een fout maakte. 
De molen die daarna volgde was heftig, waarin ook ouders werden betrokken.

Ze voelde zich klein. Wilde niet meer leven. Op haar 19e besloot ze dat ze ook wel voor de trein kon springen in plaats van erin. Dit lukte echter niet. Therapie volgde, waar ze uiteindelijk leerde om haar woede te onderdrukken en in de hand te houden. 

Nu zo jaren later, kan ze zichzelf wel voor het hoofd slaan dat juist zij als gepeste persoon, zelf eigenlijk ook ging pesten. En toch zo jaren later is ze ook trots, trots op wie ze is, trots op wat ze heeft bereikt. En het klinkt raar, maar ze is er ook trots op wat ze heeft meegemaakt. Hierdoor kan ze veel sneller pestgedrag herkennen. Iets wat velen niet kunnen en wat je ook niet kan leren.
Ook is ze blij dat het uiteindelijk met een sisser is afgelopen. Had ze nu dreigbrieven geschreven, dan was het zeker niet bij die sisser gebleven.

Auteur Floor Jo-anke Brands