Leonie ter Braak werd als tiener gepest omdat ze verliefd was op meisje

Veertig wordt ze dit jaar. Véértig. Leonie ter Braak kan het zelf nauwelijks geloven. En dat terwijl het lijkt alsof ze meerdere levens heeft geleid. Ze groeide op in een dorpje in Twente en werd als tiener gepest omdat ze verliefd was op een meisje. Op haar vijftiende werd ze model en woonde al jong in New York, Londen en Parijs. Gretig leven, dat doet ze. Ook nu, als presentatrice en moeder. ‘Alles waar ik van droomde is er.’ 

Ik was ‘die vieze pot’ en werd, onder de bezielende leiding van mijn voormalige beste vriendin, het mikpunt van snoeiharde pesterijen.’

Stip aan de horizon 

‘Als ik nu foto’s van mezelf zie, dan zie ik geen meisje meer, maar een vrouw. Wat heel raar is, want in mijn hoofd ben ik blijven steken op een jaar of 26. Maar in werkelijkheid word ik dit jaar veertig. Veertig! Het fladderen is dan echt wel voorbij. Sterker nog: alles waar ik van droomde toen ik begin twintig was, is er nu. Een grote liefde, een gezin, een solide televisiecarrière. Dus nu begint weer een heel nieuwe fase: namelijk ervoor zorgen dat dit allemaal blijft. En er ondertussen nog van genieten ook. Wat weer een heel pakket aan nieuwe zorgen met zich meebrengt. Eerlijk gezegd paste dat steeds maar ergens naar toe werken, iets nastreven, me goed. Dat kan ik wel; blik op die stip aan de horizon en er keihard voor gaan. Maar wat als je erachter bent, dat er daar, aan die horizon eigenlijk niet zo heel veel meer te halen valt? Dat alles wat er echt toedoet gewoon voor je neus staat? Dan moet je je blik veranderen. Een andere focus. Kleiner, dichtbij, hier, nu. Man, dat vind ik nog een potje lastig hoor.’ 

Verlangen om gezien te worden

‘Dit jaar is het ook vijfentwintig jaar geleden dat ik begon met modellenwerk. Zeker tien jaar heb ik als model in binnen- en buitenland gewerkt, vervolgens ging ik aan de slag als presentatrice bij de regionale omroep en van daaruit stroomde ik door naar landelijke televisie. Dat betekent dat ik ook al vijfentwintig jaar dagelijks beroepsmatig naar mijn eigen hoofd zit te kijken. Dat ik voor de spiegel zit en andere mensen met kwasten en make-up met mijn gezicht in de weer zijn. Ik heb nog niet helemaal helder wat dat precies met je doet, waarschijnlijk omdat ik er nog steeds middenin zit, maar natuurlijk heeft het invloed. Het brengt sowieso een bepaald soort ijdelheid met zich mee. Een verlangen om gezien te willen worden. En daar vervolgens bevestiging uit halen. 

Solide basis

Zeker in mijn modellentijd was ik volledig afhankelijk van mijn uiterlijk. Mensen bepaalden op basis van mijn looks of ze mij een klus wel of niet gunden. En gek genoeg heeft dat ogenschijnlijke oppervlakkige werk mij enorm verrijkt. Ik heb zoveel gereisd en op de meest uiteenlopende plekken, in New York, Londen, Parijs, tussen de meest kleurrijke types gewoond. Het modellenwerk heeft voor mij echt de deuren naar de wereld opengezet. En o, wat verlangde ik naar die wereld. Ik ben opgegroeid in zo ongeveer het kleinste dorp van Nederland; Buurse, een Twents gehucht tussen de weilanden, met een bakker en een smid, een katholieke- en protestantse kerk. Mijn vader is opgegroeid in dat dorp, net als zijn vader, en zijn opa; een familie van echte Twentenaren. Wij woonden naast de basisschool, waar mijn jongere zusje en ik iedere ochtend steevast net iets te laat binnen kwamen gehold. Het nest waar ik opgegroeide was veilig. We werden liefdevol en positief opgevoed, een vijfenhalf was volgens mijn moeder ‘afgerond een zes’. Ik heb altijd vertrouwen gekregen van mijn ouders. Ook toen ze mij op vrij jonge leeftijd los moesten laten, hebben ze me altijd het gevoel geven dat ik het kon. En ik wilde ook dat ze mij konden vertrouwen. Dat maakt een kind sterk, denk ik. Die solide basis is later, in die toch wel harde wereld waarin ik terechtkwam, goed van pas gekomen.

Hoteldebotel 

Die stevigheid werd voor het eerst flink op de proef gesteld toen ik naar de middelbare school ging. Het veilige dorp uit en naar de mavo in Haaksbergen. Daar werd ik opslag verliefd. Voor het eerst in mijn leven, helemaal knetter hoteldebotel van iemand. En die iemand, was een meisje. Ze zat in de klas bij mijn beste vriendin van de basisschool. Ik wilde bij haar zijn, alles met haar delen. Als ze in de pauze naast me zat, gierden de hormonen door mijn lijf. We begonnen brieven naar elkaar te schrijven, waarin ik op een gegeven moment mijn gevoelens voor haar deelde. Ik dacht die gevoelens wederzijds waren, maar dat bleek niet zo te zijn, toen ik ontdekte dat mijn brieven door de halve school waren gelezen. 

Gepest

Dat was rampzalig natuurlijk. Want 27 jaar geleden, diep in Twente, was er nog weinig tolerantie jegens meisjes die op meisjes verliefd werden, en bestonden er geen lespakketten over verschillende vormen van liefde. Dus ik was ‘die vieze pot’ en werd, onder de bezielende leiding van mijn voormalige beste vriendin, het mikpunt van snoeiharde pesterijen. Daarnaast was ik ook nog volkomen in de war, omdat ik echt dacht dat ik nu lesbisch was. Zo vroeg ik op een middag mijn oude vriendinnen uit het dorp om langs te komen en vertelde ik ze op mijn slaapkamer dat ik zeker dacht te weten dat ik op meisjes viel. Ik nam het allemaal vreselijk serieus. Maar thuis sprak ik niet over de pesterijen. Mijn situatie op school kwam pas aan het licht toen ik ziek werd. Helse buikpijn had ik. De huisarts dacht aan een blindedarmontsteking, maar toen we in het ziekenhuis kwamen, constateerde een oplettende dokter dat de pijn waarschijnlijk werd veroorzaakt door stress, want er was niks te vinden. 

Covergirl

Toen heb ik het hele verhaal schoorvoetend aan mijn ouders verteld en zijn zij naar de school gestapt. Het jaar daarop werd ik ontdekt als model en stond ik ineens op de cover van het toenmalige tienerblad Yes. Gek genoeg heb ik toen nooit een gevoel van genoegdoening of ‘Ha, kijk mij nu eens’ gehad. Ik was vooral blij dat de wereld groter bleek te zijn dan Haaksbergen. Wat mijn seksuele geaardheid betreft: ik ben daarna nooit meer verliefd geworden op een meisje. Wel duurde het na die eerste keer heel lang voordat ik überhaupt weer iets van verliefdheid heb ervaren; dat gevoel van toen was zo intens geweest, en ik had de deksel zo op mijn neus gekregen, dat ik wel uitkeek natuurlijk.’

Ben je benieuwd naar het hele verhaal van Leonie? Dat lees je in het nieuwste nummer van JAN.

Bron JAN magazine