Pesten: “Je moet van je afbijten” werkt niet

Soms dreigen de pesters: 'Als je je mond opendoet, pakken we je echt.' De angst die dat oproept is -helaas niet altijd ongegrond, weet ze uit ervaring. Toen ze zelf als tiener een tijdje werd getreiterd door kinderen uit de buurt, en haar moeder naar buiten vloog en een pestkop bij de lurven greep, nam het gepest juist toe. 'Jij bent stom en je moeder is een kindermishandelaar!' Ook hoort ze vaak dat gepeste kinderen hun ouders niet willen belasten. 'Mijn ouders zijn gescheiden. Als mijn moeder hoort dat ik word gepest, wordt ze helemaal verdrietig.' Maar ook schaamte speelt een rol. 'Kinderen vinden het vreselijk om te vertellen dat ze geen vriendjes hebben en alleen op het schoolplein staan,' zegt Mol. 'Ze voelen haarfijn aan dat hun ouders graag willen dat ze wél populair zijn.' Thuis hebben ze geleerd dat ze voor zichzelf moeten opkomen. Ze denken: 'Als mijn ouders erachter komen dat ik dat niet durf, ben ik een nog grotere loser.'

Daar komt bij dat gepeste kinderen zich steeds kleiner gaan voelen en denken dat het probleem onoplosbaar is, weet psycholoog en pestdeskundige Bob van der Meer. 'Zeker als het pesten al lang aan de gang is. Dan krijgen ze het idee dat ze niks meer zijn. Iemand die het pesten waard is.'

Niet opgemerkt

Op school wordt pestgedrag lang niet altijd opgemerkt. In groepen waar relatief veel kinderen al langere tijd pesten veranderen de normen, blijkt uit onderzoek. 'Het wordt geaccepteerd als iets dat er gewoon bij hoort,' zegt socioloog en pestonderzoeker Gijs Huitsing van de Rijksuniversiteit Groningen. Soms weten leerkrachten niet hoe ze het probleem moeten aanpakken en kijken ze de andere kant op. Maar het pesten gebeurt ook vaak buiten hun gezichtsveld: op weg naar school, bij het omkleden voor de gymles. Huitsing: 'Vaak weten leerkrachten redelijk goed wanneer er wordt geschopt, geslagen of gescholden. Op meer subtiele vormen van pesten, zoals iemand buitensluiten, hebben ze minder zicht.'

Huitsing is betrokken bij de uit Finland overgewaaide KiVamethode. In dit programma krijgen leerkrachten een training om pesten beter te herkennen en pestnetwerken in hun klas in kaart te brengen. Huitsing: 'Daarmee kom je dus ook leerlingen op het spoor die zelf niets vertellen. Belangrijke signalen zijn dat niemand ze noemt als vriend en veel klasgenoten hen niet leuk vinden.'

Als ouder kun je er maar beter van uitgaan dat er in iedere klas wordt gepest, zegt hij. 'Het is een manier om de pikorde vast te leggen.' In een groep van dertig zitten gemiddeld vier tot vijf gepeste kinderen.

Pestsignalen

Als een kind steeds stiller wordt, nooit vriendjes meeneemt, last krijgt van nare dromen, bang is om naar school te gaan of ineens slechter presteert, kan dat duiden op pesten. Ook buikpijn, hoofdpijn of misselijkheid kunnen signalen zijn. Komt je kind thuis met kapotte spullen en een vreemde verklaring, dan moeten de alarmbellen ook gaan rinkelen. Het kán op pesten duiden, maar het hoeft natuurlijk niet. 'Ga je kind niet steeds uithoren als je je zorgen maakt,' zegt Van der Meer. 'Toon liever interesse: hoe ging het bij het overblijven? Wat vind je leuk bij het buitenspelen? Probeer tussen de regels door te lezen en snij het onderwerp zo nu en dan aan: wordt er wel eens gepest in jouw klas?'

Vertelt je zoon terloops dat hij niet mee mocht doen met tikkertje of springen de tranen in zijn ogen omdat hij als enige niet uitgenodigd is voor een verjaardag, probeer dan kalm te blijven, adviseert Mol. 'Probeer hem te bemoedigen: wat rot voor je en wat goed dat je dit aan mij vertelt!' Het hoeft niet altijd pesten te zijn. Mol: 'Vooral kleine kinderen kennen het onderscheid tussen plagen en pesten nog niet zo goed. Stel vragen: wanneer was dat? Gebeurt dat vaker? Wat vind je daarvan? Zo krijg je een beeld van wat er aan de hand is.'

Ze heeft nogal eens ouders aan de lijn die er niet aan willen dat hun kind niet net zo assertief is als zijzelf vroeger waren. 'Maar reacties als: “Je moet van je afbijten” werken averechts. Minder gehaaide kinderen kruipen in hun schulp als je zo reageert.'

Belangrijk is ook dat je de neiging bedwingt om naar school te rennen, zelfs als je erachter komt dat je kind al maanden wordt gepest. Mol: 'Ik begrijp dat ouders direct willen ingrijpen. Maar gepeste kinderen willen vooral gehoord en gesteund worden. Bedenk dat het vaak een enorme stap is om ermee voor de draad te komen.' Besteed vooral aandacht aan zijn gevoelens, raadt ze aan. 'Vertel dat pesten veel voorkomt, dat het niet zijn schuld is. Dat hij verdrietig of boos mag zijn, en dat jullie samen aan een oplossing gaan werken.'

Wat kun je doen?

Mol vertelt over een jongen van 12, die al maanden werd gepest. Ze kreeg hem zover dat hij het thuis vertelde. Zijn vader lichtte tegen zijn zin de leerkracht in. Drie maanden later meldde de jongen zich weer op Pestweb. Het pesten was nooit op-gehouden. Toen Mol vroeg of zijn vader dat wist, zei hij: 'Ik hou mijn mond, anders staat hij morgen weer op school.'

Overleg altijd met je kind welke stappen jullie kunnen nemen: 'Wat zou jou helpen?' Mol: 'Uiteindelijk moet je het wel met de leerkracht bespreken. Die blijft een sleutelfiguur om pestgedrag te bestrijden. Maar volg je kind, forceer niks. Neem de tijd om zijn vertrouwen te winnen.'

Volgens Van der Meer kan het geen kwaad om een 'heterdaadje' te organiseren als een kind erg bang blijft en absoluut niet wil dat je de school inlicht. Je geeft dan aan school door wie de pesters zijn, wat ze doen en waar. In overleg met de school vraag je een paar volwassenen om de zaak in de gaten te houden. Als een van hen ziet dat het kind opnieuw wordt gepest, meldt hij dat aan de leerkracht. 'Op die manier krijgt het gepeste kind niet het verwijt geklikt te hebben.'

En dan? Al heeft vrijwel iedere school een pest-protocol en zijn ze behangen met antipestprogramma's, je kunt er niet op vertrouwen dat het pesten stopt, nadat je het hebt gemeld. Van der Meer: 'Er zijn nog te veel scholen die ermee volstaan een gepest kind naar een sociale vaardigheidstraining sturen. Dat kan een beetje helpen, maar daarmee ben je er nog lang niet.' Beter zou het zijn als de pésters verplicht zo'n training moeten volgen. Maar tot nu toe lijken dit soort trainingen eerder een negatief dan een positief -effect te hebben op pestende kinderen.

Van de steeds luider klinkende roep om pestkoppen keihard aan te pakken – desnoods met taakstraffen – moet Van der Meer weinig hebben. Ook Huitsing ziet daar niets in. 'Pesten is een complex groepsproces, waarbij iedereen een rol speelt: pestkoppen en slachtoffers, maar ook meelopers en buitenstaanders.' Meelopers zorgen dat daders zich gesterkt voelen. Ook de rol van kinderen die niet pesten maar er ook niets van zeggen, is minder onschuldig dan het lijkt. Vaak vormen zij de meerderheid in de klas. Huitsing: 'Door niets te doen, stemmen ze er impliciet mee in.'

Pesten geeft status

Leerkrachten moeten de hele klas erbij betrekken, vindt ook Van der Meer. Al jaren pleit hij voor zo'n aanpak, waarbij leerkrachten op een niet bedreigende manier met de klas bespreken hoe het zover heeft kunnen komen en samen met de kinderen omgangsregels opstellen. 'Pesters zijn niet gek,' zegt Huitsing. 'Het pesten levert hen status en waardering op. Pas als ze merken dat de klas het niet leuk meer vindt, houden ze ermee op.' In de wetenschap is dit inzicht al een jaar of tien gemeengoed, maar tot scholen lijkt het maar langzaam door te dringen.

Van der Meer vindt dat ook ouders van niet gepeste kinderen zich veel meer verantwoordelijk moeten gaan voelen voor het aanpakken van het pestprobleem. Bijvoorbeeld door ouderavonden over pesten te organiseren en aan te dringen op goede omgangsregels in de klas. Of door in elk tien-minutengesprek te vragen hoe de relaties in de klas zijn. 'Je kunt denken: als mijn kind er maar geen last van heeft. Maar morgen kan de jouwe aan de beurt zijn. Dan hoop je ook dat andere kinderen voor hem opkomen.' Kinderen moeten doorkrijgen dat klikken bij pesten wél mag. Of liever gezegd: móet. Van der Meer: 'Dat is iets wat iedere ouder zijn kind moet bijbrengen.'

Bron JM Ouders