Brief aan mijn Pester

Eens op de middelbare school liep het gelukkig wat vlotter. In mijn klas zaten een paar leuke vriendinnen. Eindelijk had ik m’n plekje gevonden. In de 3e klas liep het helaas grandioos mis door jouw komst,

Het feit dat je je jaar moest overdoen, kon je blijkbaar maar moeilijk verkroppen. Dus koos je een slachtoffer uit om je frustraties op te kunnen botvieren, en dat was ik. 

"Ik kroop in m’n schulp en begon mezelf in te snijden. Ik moest alle frustratie kwijt en wist op dat moment geen andere manier om mijn emoties te uiten."

Je stookte mijn vriendinnen op, waarna ze zich tegen me keerden. Je stak niet onder stoelen of banken hoe vreselijk jij mij vond. Elke pauze opnieuw beledigde je me of lachte je me uit op het schoolplein, waar iedereen bij stond. Exacte details kan ik me niet herinneren, want ik heb ze bewust verdrongen

"Al die jaren later draag ik er nog steeds, letterlijk, de littekens van mee. Elke dag word ik aan die vreselijke periode in mijn leven herinnerd."

Thuis merkten ze al snel dat er iets aan de hand was. Ik bleef steeds vaker in bed liggen en wilde niet meer naar school. Hoewel ik doodongelukkig was, durfde ik niet aan mijn ouders te vertellen wat er scheelde. Ik schaamde me kapot. Als ik er nu op terugkijk, besef ik pas hoe diep ik heb gezeten. Ik werd almaar depressiever en besliste dat ik niet langer op die school wilde blijven. Ik maakte m’n derde middelbaar af en startte met een schone lei op een nieuwe school.

Het eerste jaar daar was best leuk. De sfeer in de klas was erg gemoedelijk en ik kwam eindelijk tot rust. Maar het jaar daarop liep het opnieuw mis. Ik kwam weer terecht in een klas met zittenblijvers. Sommigen waren al zo vaak blijven zitten dat ze al 19 waren. Het begon met flauwe grapjes, maar voor ik het wist, was het dagelijkse kost om door de drie haantjes-de-voorste van de klas elke dag opnieuw uitgelachen en gepest te worden. Toen ben ik gecrasht. Als ik het nog een jaar had volgehouden, had ik mijn middelbaar diploma op zak, maar ik kon gewoon niet meer. Ik was op.

"Ik heb mezelf lange tijd niet als vol aanzien. Ik zat slecht in mijn vel en voelde me dik en lelijk."

Met deze brief wil ik jullie, mijn pesters, laten weten dat jullie me niet klein hebben gekregen. Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom jullie het op mij gemunt hadden. Was ik een makkelijk slachtoffer omdat ik wat stiller was? Omdat jullie wisten dat ik niets zou durven terug te zeggen? Nu ik als interimleerkracht werk, grijp ik altijd zo snel mogelijk in als ik pestgedrag ontdek in de klas. Het is cruciaal om pestgedrag zo vroeg mogelijk in de kiem te smoren, daar ben ik van overtuigd. Pesters komen vaak uit een ongelukkige thuissituatie en reageren hun emoties af op een ander. Ze nemen een paar meelopers onder de arm, zoeken een slachtoffer uit en vernederen die persoon tot op het bot.

Als je nooit gepest bent geweest, kan je je niet inbeelden in hoeverre pesterijen al die jaren later hun sporen nog kunnen nalaten.

Maar vandaag gaat het super met mij. Ik heb leuke partner, een baan, een appartement en leuke vrienden. Maar die periode blijft een donkere vlek in mijn leven. In de media lees je vaak dat mensen uit het leven stappen omwille van een pestsituatie. Het gaat daarbij ook vaak om volwassen mensen die op latere leeftijd nog worden gepest op het werk. Dat gaat mijn verstand te boven. Zelfs volwassen mensen zijn daar niet immuun voor. Via deze brief wil ik een boodschap meegeven aan kinderen én volwassenen: wees niet zo hard voor elkaar. Niemand zou zulke schrijnende dingen mogen meemaken. Ieder persoon is de moeite waard. Els (30 jaar)