Anouks ervaring met pesten: "Ik heb het me vaak afgevraagd: waarom was ik altijd het doelwit?"

Oh nee, daar ging ik weer. Ik voelde mijn oren zich spitsen, mijn rug zich rechten, en voordat ik het wist stak ik m'n hand op. Oh nee. Mijn innerlijke stemmetje zuchtte, was niet blij met deze beslissing. Hou gewoon je mond. Als je niks zegt, kan er niks tegen je gebruikt worden. Ik had het nog zo tegen mezelf gezegd. Hou je gedeisd. Ik wilde altijd zo graag antwoord geven als de docent iets vroeg. Ik stak veel te vaak m'n hand op. Ik kon niet doen alsof het me niks kon schelen, zoals mijn klasgenoten dat wel konden. Mijn tienen voor Engels maakten me niet slim, of speciaal. Dat maakte me anders. Vreemd. Een 'stuudje' of een 'nerd'. Na een tijdje droeg ik die woorden als een badge of honour. 

En even later, toen mijn flesje water werd afgepakt door een groepje klasgenoten tijdens de pauze, was dat de metaforische druppel die mijn emmertje deed overlopen. Ik schroefde de dop eraf en gooide het water over mijn pestkoppen. Maar dat had ik beter niet kunnen doen...

Ik heb het me vaak afgevraagd: waarom was ik altijd het doelwit? Ja, ik droeg wat andere kleding dan mijn klasgenoten. Met mijn donkerblauwe shirt, witte overall en lila All Stars paste ik niet tussen mijn strakke skinny jeans-dragende klasgenoten. Ook mijn beugel hielp waarschijnlijk niet echt mee. En mijn huid? Tja, die was rood en pukkelig zoals die van zoveel dertienjarigen. Daarnaast was ik, met mijn Britse bouw die ik overduidelijk van m'n vader heb geërfd, nooit zo slank als de rest van mijn lange, Nederlandse klasgenoten. Maar ik was nooit onvriendelijk. Ik haalde goede cijfers en spendeerde mijn pauzes liever in de schoolbieb met mijn neus in een boek. Ik voelde me daar minder kwetsbaar dan in de aula, waar ik altijd alleen aan een tafel moest zitten. Ook de wc, in het hokje met de deur op slot, diende af en toe als een veilige plek om de pauze te overleven. 

Dat ik het stempel 'nerd' kreeg, daar kijk ik nu met een zekere ironie op terug. Wiskunde was voor mij de hel. Ik haalde voor dat vak nooit hoger dan een vijf. Wel las ik graag en had ik door mijn Britse vader een flinke voorsprong tijdens Engels. Maar ik was niet slimmer, ik was gewoon tweetalig opgevoed.

Dertien jaar later doen die herinneringen me nog steeds pijn. Vooral het 'waarom' is iets wat ik niet kan begrijpen. Waarom ik? Wat was er zo verschrikkelijk aan mij dat niemand, in een klas van dertig leerlingen, het ooit voor me opnam? Ik weet niet waar het aan ligt, maar ik weet wel dat het heeft bijgedragen aan wie ik nu ben. Ik ben hard geworden. Pessimistisch. Ik bekijk mensen nu eerst met een zekere argwaan. 

Maar het pesten heeft me ook goede dingen gebracht. Ik ben van een people pleaser veranderd in een onafhankelijke vrouw. Mijn vader gaf me ooit het gezegde "it's lonely at the top" mee, en dat blijkt honderd procent te kloppen. Het is inderdaad eenzamer aan de top. So what? Ik was het al gewend. 

De rollen omgedraaid 

Ik kwam een jaar geleden een van mijn pestkoppen tegen. Omringd door vrienden durfde hij niet een keer mijn richting op te kijken. Ik daarentegen, bleef hem strak aankijken. De rollen leken plots omgedraaid; nu voelde híj zich in een hoekje gedreven. Jammer genoeg voelde ik me er uiteindelijk niet veel beter door. Ik mag nu dan wel een onafhankelijke volwassene zijn, ik blijf soms bang voor groepen mensen. Ik voel me in zo'n setting gewoon niet altijd op mijn gemak. 

Ongewoon is dat niet, blijkt uit onderzoek naar de gevolgen van pesten. Het Nederlands Jeugdinstituut weet dat pesten kan leiden tot psychische stoornissen, depressie, overmatig drugsgebruik en zelfs zelfmoord. Op de website Vind Een Therapeut is zelfs een hele categorie aan 'pesten' gewijd. Daarin vind je - voor kinderen en volwassenen - verschillende behandelingen om te dealen met de gevolgen van pesten. Denk aan EMDR, traumaverwerking, cognitieve gedragstherapie, gezinstherapie en relatietherapie. Dat is goed nieuws, want hoewel het soms kan voelen alsof er geen oplossing is voor dat verschrikkelijke gevoel, is die er zeker wel. En nog beter nieuws: sinds 2014 wordt dergelijke noodzakelijke psychische hulp vergoed door ons basispakket.

En ik? Ik kan het je alleen maar aanraden. Met iemand praten heeft mij daadwerkelijk geholpen. Ik ben door een therapeut gewaarschuwd dat mijn angsten wellicht nooit helemaal zullen verdwijnen, maar ik durf nu, als student, mijn hand weer op te steken tijdens hoorcolleges. Tijdens vergaderingen durf ik m'n mond weer open te trekken. En dat is al heel wat. Moraal van het verhaal? Het komt uiteindelijk echt goed, alleen het heeft tijd nodig. En de juiste hulp. 

Denk je aan zelfmoord? Praat erover en bel 113. Of worstel je met pesten en wil je hier meer over weten? Kijk dan op stoppestennu.nl.

Bron Cosmopolitan