'Dat jullie me opsloten, heeft me voor het leven getekend'

In deze rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Tess* (23), die vroeger hevig gepest werd. Ze schrijft een brief aan de klasgenootjes die haar het leven zuur maakten.

Dag treiteraars,

Daar zaten we, op het speciaal onderwijs. Allemaal om verschillende redenen, maar we hadden één ding gemeen: we hadden op jonge leeftijd al veel te veel meegemaakt op medisch gebied. De een had suikerziekte, de ander epilepsie, een derde had geen benen. En ik, ik heb het syndroom van Turner, waardoor ik slechthorend ben en er soms wat langer over doe om dingen onder de knie te krijgen. Tussen al die kinderen die ook iets afwijkends hadden, zou ik me thuis voelen, dacht ik. Door onze overeenkomsten zouden we elkaar als geen ander begrijpen. Een stel potentiële verschoppelingen bij elkaar, die zouden elkaar toch zeker niet buitensluiten? Had ik me daar even lelijk in vergist. Wat jullie mij hebben aangedaan, heeft mijn leven veranderd.

'Het begon met duwtjes, af en toe een klap, scheldwoorden'

Toen ik vanwege chronische ooronstekingen niet meer mee kon doen met schoolzwemmen, ging ik als alternatief een ochtendje in de week meehelpen bij de kleuters. Dat ik daardoor een buitenbeentje zou worden, had ik niet voorzien. Het begon met duwtjes, af en toe een klap, scheldwoorden. 'Kleine Chinees', noemden jullie me, vanwege de aparte stand van mijn ogen. 'Zwerver', werd me toegebeten. Die dingen raakten me, maar niet zo erg als dat ene incident. Het incident dat me heeft geknakt.

Op een dag kwamen jullie in de middagpauze terug van het schoolzwemmen. Ik was al op het schoolplein met de kleuters. Toen een van de kinderen zijn skeelers wilde pakken uit de vrachtcontainer op het plein, besloten jullie – een groepje van de drie, vier ergste pesters – hem eens flink te treiteren en te duwen. Ik kwam voor het jochie op, maar jullie hadden hem zo bang gemaakt dat hij de container niet meer in durfde. Daarom ging ik zijn skeelers voor hem pakken. Dat bleek de slechtste keuze van mijn leven te zijn.

'Straf kregen jullie nauwelijks. De leraren waren ook als de dood voor jullie'

Jullie gooiden de deur achter me dicht. Ik zat opgesloten in die pikdonkere container, bonkte op de deur, schreeuwde. Ik voelde me zo alleen daar, terwijl ik jullie buiten hoorde lachen. Ik raakte helemaal in paniek. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid tot ik werd bevrijd. Bijna twintig minuten heb ik vastgezeten. Die ervaring heeft me getekend. Nog steeds krijg ik het benauwd als ik een donkere ruimte moet inlopen, of als er een deur achter me dichtslaat. Dan slaat de schrik me om het hart.

Straf kregen jullie nauwelijks. De leraren waren ook als de dood voor jullie. Jullie hadden er één met een schaar bedreigd en er twee tot overspannenheid gedreven. Ik moest er zelf maar mee dealen, zo goed en zo kwaad als het ging. Later dat jaar, toen de pesterijen wat minder leken te worden, gingen we op schoolkamp. Ik had goede hoop dat ik de week probleemloos zou doorkomen, misschien zou het zelfs leuk worden. Maar nee hoor, op het kamp begon het weer van voren af aan. Opnieuw moest ik het ontgelden. Jij, een van de ergste pestkoppen, kieperde een prullenbak boven mijn hoofd leeg. 'Hier zwerver, je eten voor vandaag', zei je. Wat voelde ik me vernederd.

'Tegen mijn lotgenoten wil ik zeggen: je bent niet alleen. En je komt hier sterker uit'

Jij werd naar huis gestuurd en voor een paar weken geschorst, voor mij waren de gevolgen veel groter. Constant was ik op mijn hoede, bang voor het volgende moment dat jullie mij moesten hebben. Bij het spelletje Doen, durven of de waarheid verzonnen jullie opdrachten voor me die ik hier niet eens durf te herhalen – niet meedoen was geen optie, dan was ik sowieso de pineut. Ik was julllie trekpop, jullie marionet.

Tot mijn opluchting bleek uit de eindtoets dat ik naar een 'gewone' middelbare school kon, naar het vmbo. Eindelijk was ik van jullie verlost. Op die nieuwe school was ik ook niet populair, maar daar deden mensen tenminste normaal tegen me. Het maakte weinig verschil; het kwaad was al geschied. Mijn hele doen en laten was door jullie toedoen veranderd. Ik ben lange tijd heel onzeker en introvert geweest. Ook op werkgebied speelde dat me parten. Als dierenartsassistente kreeg ik de feedback dat ik echt zelfverzekerder moest worden, omdat cliënten door mijn onzekerheid zouden twijfelen aan mijn kennis en kunde. Dat heeft me tot nieuwe inzichten gebracht.

Ik ben aan mezelf gaan werken. Heb een zelfverdedigingscursus en een assertiviteitstraining gevolgd, ben in therapie gegaan. Het gaat nu steeds beter met me. Ik kom er wel. Jullie hebben me er niet onder gekregen, pestkoppen, maar jullie hebben me wel veel, heel veel schade toegebracht. Dat wil ik jullie laten weten. Hopelijk doet het jullie en andere pesters beseffen dat hoe je iemand behandelt, diegene levenslang kan achtervolgen. En tegen mijn lotgenoten wil ik zeggen: je bent niet alleen, en ik beloof je dat je er sterker uitkomt.

Groet, Tess

Briefgeheim is een wekelijkse rubriek van RTL Nieuws Weekend. Hier schrijven lezers (anoniem) een open brief aan iemand die van grote betekenis is geweest in hun leven, positief of negatief. Wil je ook samen met een van onze redacteuren een brief schrijven? Mail ons dan op weekendmagazine@rtl.nl.

*De naam Tess is op verzoek van de briefschrijfster gefingeerd. Haar echte naam is bekend op de redactie. De foto boven dit artikel is ter illustratie en betreft niet de geïnterviewde.

Bron RTL Nieuws