Ingezonden brief: Pesten is iets wat je je hele leven met je mee draagt

Eind september was het “de week tegen pesten”... maar hoezo wordt er maar een week aandacht besteed aan iets wat je je hele leven met je mee draagt? Veel van mijn vrienden weten dat ik een pest-verleden heb... (van mijn 12de t/m mijn 15de levensjaar). Ik weet dat velen die niet beseffen wat een impact het kan hebben en misschien denken ‘ben je daar nou nog steeds niet over heen?’... Snap ik... maar dan enkel vanuit het standpunt dat ik mezelf soms ook nog steeds op mijn kop geef, dat het mijn leven nog steeds zo heftig kan beheersen.

Ik wil dit niet, ik kan er ook heel boos om worden... vooral op mezelf.

Maar dat is absoluut niet eerlijk naar dat kleine kwetsbare meisje in mij, die er toen niet om gevraagd heeft gepest te worden. Ik heb het er niet naar gemaakt, ook al heb ik vaak genoeg tegen mezelf gezegd ‘was ik maar langer, was ik maar stoerder, was ik maar minder slim, was ik maar meer dit, was ik maar minder dat... was ik maar...ONZICHTBAAR... of zelfs... WAS IK ER MAAR NIET! Ik dacht dat het een plek had, ik dacht dat het me niet meer beheerste, tot onze dochter in groep 8 zat en er naar middelbare scholen gekeken moest worden..Vanaf dat moment zit ik in een emotionele dwangbuis waarin mijn hart zachtjes aan steeds fijner wordt geknepen.

Soms grijpen de herinneringen me zo aan dat ik bijna geen adem meer kan halen. DAT is de stress die dus het laatste jaar dus óók in mijn lijf zit... maar ik vind het zo moeilijk om over te praten, dus heb het lekker lang weggedrukt. Toen kwamen de minilessen en de Open Dagen, en dankzij C* mochten wij als ouders eerst heel lang niet de school in. Ondanks dat hebben we samen met dochterlief een schoolkeuze kunnen maken.

2 weken geleden mochten we als ouders in de avond op school komen om kennis te maken met haar mentor, de ouders van de andere klasgenoten en de school van binnen zien. Jullie willen niet weten welke storm er in mij woedde toen in daar rondliep, het is bizar en angstaanjagend tegelijk. Ik moest mijn best doen om mijn ademhaling te beheersen en de neiging om hard te willen wegrennen onderdrukken. De wijze stem in mij hield mij bij de les, ik ben nu volwassen, ik word nu niet gepest, onze dochter ook niet. Deze school is niet mijn verleden, de leerkrachten zijn geen nare bekenden voor mij. (Ik heb gekeken in de lijst met medewerkers van de school) Ik was letterlijk bekaf en had knallende hoofdpijn bij thuiskomst.. Niemand die iets gemerkt heeft... ik kan te goed doen alsof het oké gaat. 

Nu zit ze al 4wk in de brugklas, ze heeft een leuke klas zegt ze, de leerkrachten zijn oké, ze heeft het er best naar haar zin. Zelf doet ze het ook heel goed, ze is al behoorlijk zelfstandig aan ’t worden en
maakt haar huiswerk op tijd. Niets om me zorgen over te maken dus! En toch ben ik diep binnen in mij nog steeds niet ontspannen, terwijl ik vaak genoeg tegen mezelf zeg dat het goed gaat. Mijn nare ervaringen in de brugklas hoeven niet haar ervaringen te zijn, dat hebben deze 4wk al bewezen. Daarom wil ik ook niet dat zij weet van mijn innerlijke strijd, het gevecht met de herbelevingen, mijn angsten, trauma’s en alles wat erbij komt kijken.

Maar ik MOET het van me afschrijven... ik krijg het niet voor mekaar om er goed over te praten, terwijl ik eigenlijk keihard van de daken wil schreeuwen wat blijvende schade pesten aanricht in
iemands leven! 

Het is toch niet normaal dat ik 32jaar na dato nog steeds ineenkrimp bij herinneringen, dat ik mijn verhaal voor geen goud openbaar wou delen... want stel je voor dat iemand mijn naam herkend... ik
zou nare opmerkingen niet kunnen incasseren. Sowieso vind ik dit nu delen met vrienden ook echt doodeng, ik stel me zo kwetsbaar op dat je meteen pulp van me maakt als er ook maar iets
vervelends wordt gezegd... Dit schrijven kostte me trouwens een aantal dagen, met als resultaat knallende hoofdpijn, maar ik wil en moet het van me afschrijven... Hopelijk helpt het mij herstellen
van deze opengereten wond...

Ik voel het nog niet, maar ik hoop ook dat de strakke beklemmende band om mijn hart te zijner tijd weer losser wordt, want de wurggreep die ik dagelijks nu voel ik uitputtend. Het ging goed met me, maar dat het nu even minder gaat is, als ik afstand van mezelf en mijn eigen oordeel neem, goed te begrijpen. Alle fases van het leven van mijn dochter raken fases uit mijn eigen kindertijd. Mijn brugklastijd was hel en hield 3jaar aan. Ik herbeleef die periode nu opnieuw omdat het diepe wonden heeft gemaakt, waar ik dus kennelijk nog steeds niet helemaal van hersteld ben. Ik weet dat ik hier ook weer uit kom, maar ik moet dit nu even onder ogen zien... wegdrukken heeft
geen enkele nut, ik word er juist ziek van omdat mijn lijf altijd eerlijk is.

Mijn basisschooltijd was een leuke tijd, en de 3jaar havo op een andere middelbare school daarna waren fijn. En toch overheerst nu die tijd daartussen...ook al zijn we 32jaar verder... Dit is mijn diepe onzichtbare pijn, de schade was enorm en heeft me getekend voor het leven. Maar het heeft me ook gemaakt tot wie ik nu ben... geen opgever maar een vechter!!!

Daarom schrijf ik het nu van me af... dat helpt mij om er lucht aan te geven, dan zit het niet meer vast in mijn hoofd en lijf, maar dwarrelt het door woorden de openheid in. Dan hoop ik weer te kunnen ademhalen en niet meer te verstijven bij herinneringen of gelijkenissen...

IK HAAT PESTEN!!!

Ingezonden brief (anoniem)