Nog nooit verteld: ‘Mijn kind wordt gepest (en dat voelt als een straf)’

De dochter van Fleur, Olivia (11), wordt gepest op school. Fleur vindt dat verschrikkelijk 
pijnlijk. Ook omdat het haar confronteert met haar verleden, toen zij de pester was.

“Ik merkte het meteen aan Olivia toen ze afgelopen week thuiskwam. Ze was stil, bedrukt en ging zo snel mogelijk zitten. Toen ze even later naar de wc ging, probeerde ze te verbergen dat ze hinkte. Ik liep achter mijn meisje aan, sloeg mijn armen om haar heen en fluisterde in haar oor: ‘Is het weer mis?’ Ze begon te huilen en ik deed 
direct met haar mee. Alsof ik haar

fysieke en psychische pijn kon voelen, uitvergroot zelfs. Want dat mijn 
dochter, die ik vanaf het moment dat ik haar voor het eerst vasthield alleen maar liefde en geluk toe heb gewenst, wordt gepest door klasgenoten gaat mij door merg en been. Overkwam 
het míj maar, iedereen zou me mogen uitkotsen, het kan me niet schelen. 
Zolang Olivia dit maar niet hoeft te doorstaan.

Maar veel meer dan haar knuffelen, haar geschaafde plekken verzorgen en haar moed inspreken, kan ik niet. Ja, haar meester weer bellen, natuurlijk, dat wel – maar Olivia wil absoluut niet dat ik naar school ga en daar stampij maak. Dat heb ik een paar keer gedaan en dat heeft het alleen maar erger 
gemaakt, zegt ze. De ouderavond die ik heb geëist om het pesten bespreekbaar te maken, heeft evenmin wat opgeleverd. De vaders en moeders van de grootste pestkoppen deden alsof hun neus bloedde, zeiden dat hun kinderen ‘gewoon assertief’ zijn. En dat mijn dochter ook maar wat harder moet worden. Dat hun kinderen dagelijks voor littekens op haar ziel zorgen door haar te negeren, buiten te sluiten, over haar te roddelen en in het ergste geval ook fysiek toe te takelen door haar te laten struikelen of omver te lopen, lijkt ze niet te kunnen schelen. Ze zien het beste in hun eigen kind en weigeren onder ogen te zien dat dat kind niet 
altijd zo leuk is; en dat hun opvoeding daar misschien wel aan bijdraagt.”

‘Ik was geen haar beter dan de kinderen die Olivia nu zo treiteren’

Is het mijn schuld?

“Het frustreert me enorm, laat me 
bittere tranen huilen. Dit is nu al de tweede school waar dit Olivia overkomt en hoewel ik haar alweer ergens anders op school zou willen doen, 
wil ze dat zelf niet. Alsof ze zich er al 
bij heeft neergelegd dat dit nu eenmaal haar lot is. Het snijdt door mijn hart, 
ik vind het zó erg.

Ergens geef ik mezelf de schuld. Ik 
ben totaal niet zweverig en heb dingen als ‘karma’ altijd onzin gevonden, maar toch schieten er geregeld 
gedachten als ‘boontje komt om zijn loontje’ door mijn hoofd. En dan voelt het alsof het allemaal door mij komt dat Olivia dit moet doorstaan; dat zij moet boeten om wat ik vroeger heb gedaan. Toen was ik namelijk een 
pester, al moet ik bekennen dat ik 
dat helemaal vergeten was tót dit bij Olivia ging spelen. Ik was mij er voordien niet van bewust geweest hoeveel pijn ik andere kinderen mogelijk 
heb aangedaan. Waarschijnlijk is dat kind-eigen; zij leven in het moment, zijn niet per se kwaadaardig, maar 
wel opportunistisch. Zo kijk ik in elk 
geval terug op mezelf.

Ik ben een nakomertje en had drie 
oudere broers. Dat ik thuis het 
onderspit delfde, mag duidelijk zijn. Ik had niet veel in te brengen, maar tegelijkertijd werd ik door iedereen, zowel door mijn ouders als mijn broers, stinkend verwend. Vergeleken met andere kinderen was ik verbaal sterk: dat krijg je, als je aan tafel zit 
bij drie jongens met een grote mond, 
die veel grappen maken en jou graag plagen. Ik was populair op school, 
een leiderstype. Ik bepaalde wat we speelden in de pauze. Of we hinkelden, touwtjesprongen of knikkerden. En ik maakte uit wie mee mocht doen. Sommige kinderen vond ik te sloom, dus die zochten het maar uit – wat 
betekende dat ze stilletjes toekeken. Nu ik in mijn geheugen graaf, weet ik het weer, en doet mijn hart pijn voor ze. Maar ik weet dat het me toen niets kon schelen, ik was niet in staat om me in hen in te leven. Ik stond er 
ook niet bij stil hoe het voor mijn buurmeisje Bianca, die wat dikker was dan anderen, geweest moet zijn om altijd dikke pad te worden genoemd. Die bijnaam was lachen, vond ik. Dat ze een keertje huilend van mijn 
verjaardag vertrok – ik had haar niet willen uitnodigen, maar dat moest 
van mijn moeder – omdat we een spottend liedje over haar hadden 
gemaakt, vond ik aanstellerij. Dat mijn moeder me er ’s avonds een standje over gaf, vond ik oneerlijk. 
Als Bianca er niet zo’n drama van 
had gemaakt, had ik niet op mijn kop gekregen. Toen ik haar de volgende dag zag, siste ik haar toe: ‘Denk 
maar niet dat ik je ooit nog uitnodig, dikke pad!’”

Empathie kwam later
“Dat ik zo was als kind, vind ik 
achteraf verschrikkelijk. Ik schaam me er dood om. Ik was geen haar beter dan de kinderen die mijn dochter nu zo treiteren. En ik kan wel kwaad zijn op hun ouders, maar ik weet ook hoe mijn moeder haar best deed om mij aan te sturen en dat ik me daar niets van aantrok. Ik was op die leeftijd 
gewoon nog niet empatisch. Dat begon pas op de middelbare school. Daar werd ik ‘wakker,’ realiseerde me dat de wereld groter was dan alleen ik. Ik kreeg een vriendinnetje dat stotterde en zag hoe zij daaronder leed. Dat maakte veel indruk op me. Voortaan nam ik het voor haar op. En vanaf toen heb ik eigenlijk nooit meer iemand 
gepest. Van de kinderen die daarvoor de dupe van mij zijn geworden, weet ik behalve Bianca niet eens meer de naam. Schandalig, maar het is zo.

Dat juist ík een dochter heb die het pispaaltje is, voelt als een straf. Ik hoop zo dat ze er geen blijvende 
schade aan overhoudt. Ik zal vechten als een tijger om haar te beschermen en haar zelfvertrouwen op te vijzelen. Want ze is het mooiste, liefste, meest fantastische meisje dat er bestaat.”

Interview | Lydia van der Weide

De namen in deze tekst zijn vanwege 
privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? 
Er wordt integer en vertrouwelijk met je 
bericht omgegaan. Mail naar Lydia van 
der Weide: redactie@margriet.nl Dit verhaal komt uit Margriet 18 -2017

Bron Margriet