Sandra (52) verloor haar zoon aan suicide: 'Ik voelde dat het mis was .. '

Deze maand vertellen drie moeders in de LINDA. hoe ze hun kind verloren aan suïcide, omdat ze gepest werden om hun uiterlijk. Ook Sandra (52) weet hier helaas alles van: haar zoon Brian (24) stapte in 2014 uit het leven. Ze deelt haar verhaal met LINDA.: “Ik werd die ochtend enorm onrustig wakker, een paar uur later stond politie voor de deur.”

Pesten

Op de basisschool wordt Brian al gepest. Het gezin heeft het niet breed, dus draagt hij vaak de ‘afdankertjes’ van zijn oudere broer. “Tweedehands kleding vonden zijn klasgenoten helemaal niets”, vertelt Sandra. “Ze riepen hem na op het schoolplein: ‘Dat droeg je broer eerst al, lekkere moeder heb jij’.” Regelmatig komt Brian thuis en vertelt hij zijn moeder dat het weer zover is. Naarmate de tijd vordert, worden de pesterijen erger.

“Toen ging het niet meer alleen om zijn kleding, maar ook om de kleuren die hij droeg. Hij was gek op roze, dus dat zag je regelmatig terug in zijn outfits en schoolspullen. ‘Je bent zeker een homo’, kreeg hij dan naar zijn hoofd geslingerd. Brian was biseksueel, dat wist ik al lang voordat hij het me vertelde. Maar alsnog: waarom zou roze een probleem moeten zijn? Op de middelbare school werd het gepest eigenlijk alleen maar erger. Eerst deelde hij dat met me, maar hij werd steeds meer een binnenvetter. Ook na zijn schooltijd gingen de pesterijen gewoon door.”

Voorgevoel

Daar komt nog bij dat Brian financieel in de problemen zit, iets waar hij het op dat moment met niemand over durft te hebben. “Mijn laatste contact met hem vond plaats in het weekend voor zijn overlijden op maandagochtend. Het begon donderdagavond, toen hij bij me kwam eten en ik zijn lievelingskostje bereidde: witlof met ham en kaas, lekker uit de oven. Meestal dronken we eens per week koffie, dus ik vond het leuk dat hij kwam eten. Maar toen stond hij vrijdagavond ineens wéér voor de deur, hij wilde graag met zijn broer gamen. Ook zondag kwam hij langs, helemaal blij en hyped voor de Ajax-wedstrijd die middag. Heel ongewoon gedrag voor hem, maar omdat het zo gezellig was zocht ik er niets achter.”

Tot Brian die avond rond een uur of 23.00 vertrekt. Sandra wordt onrustig, en weet maar niet waarom. Uiteindelijk valt ze wel in slaap, maar de volgende ochtend wordt ze twee uur eerder wakker dan normaal. “Ik was klaarwakker”, vertelt ze. “Het zat niet goed, ik denk dat ik al iets aanvoelde. Ik wilde weg uit huis, dus ben even koffie gaan drinken bij mijn broer. Precies toen ik daarvan thuis kwam, stond de politie voor de deur: ‘Mogen we even binnenkomen?’ Je snapt dat ik daar niet heel veel rustiger van werd.”

“Ik moest gaan zitten op de bank, ze vertelden dat er die ochtend een ernstig ongeluk had plaatsgevonden. ‘Nee, niet mijn Brian’, riep ik. Een van de agenten vroeg waarom ik dat dacht, maar ik gaf geen uitleg. ‘Zeg het nou maar’, zei ik. En het klopte. Mijn Brian was er niet meer. Ik heb geschreeuwd, gejankt, niet normaal. Pure paniek. Mijn ex-man heeft hem moeten identificeren.”

Wit veertje

Omdat Brian geen uitvaartverzekering had en de familie nagenoeg geen geld heeft, betekent dit dat Brian een zeer sobere uitvaart krijgt. Verzorgd door de gemeente, maar zonder ceremonie of aanwezigen. Dankzij hulp van familie en vrienden kan er nog wel een wake geregeld worden in een kerk, voordat Brian gecremeerd wordt. “Het was prachtig”, herinnert Sandra zich. “Er waren zoveel mensen, allemaal voor hem. Ik wou dat hij dat had kunnen zien.” Terwijl de crematie plaatsvindt, gaan vrienden en familie naar de plek van het ongeluk om bloemen te plaatsen.

Brians as houdt Sandra dicht bij zich, thuis in een kast. “Er staan wat foto’s omheen, kleine hebbedingetjes… Ik heb er iets moois van gemaakt. En elke keer dat ik een wit veertje zie, zie ik dat als teken van Brian. Dat hij even laat weten dat hij er is, dat het goed komt. Soms krijg ik er rillingen van over mijn rug.”

Gastlessen

Nu geeft Sandra een paar keer per week gastlessen over pesten op scholen, voornamelijk voor tieners tussen de 12 en 18 jaar. “Ik wil gewoon dat het stopt”, vertelt ze vastberaden. “Kinderen moeten van een normaal leven kunnen genieten, zonder gepest en wanhoop. Die allerlaatste uitweg moet onnodig worden.”

De reacties op haar lessen zijn warm. “Sommige leerlingen willen me achteraf een knuffel geven, omdat ze het zo erg vinden wat er gebeurd is”, vertelt Sandra. “Dat is lief, maar ik hoop dat ze ook onthouden wat ik verder heb verteld. Mijn advies geldt trouwens voor iedereen: als je ooit met pesten te maken krijgt, praat erover. Of het nou een goede vriend is, een bekende of een vertrouwenspersoon maakt niet uit. Er zijn altijd opties, ook als het te spannend of zwaar voelt.”

Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.

Bron Linda