Jolien: "Ik werd onderuit geschopt en de hele gang door gesleurd."

Jolien (32) werd op de basisschool extreem gepest door haar klasgenoten. Kinderen en jongeren die gepest worden, zijn slachtoffer van een stelselmatige vorm van agressie. Eén of meer personen proberen hen fysiek, verbaal of psychologisch schade toe te brengen. Het pesten was zo erg bij Jolien, dat de leraren besloten om Jolien helemaal alleen in een klaslokaal te laten zitten. In de pauze werd de deur op slot gedaan, zodat de andere kinderen niet bij haar konden komen.

Grenzen testen

Toen Jolien in groep 5 kwam, werd haar school samengevoegd met een andere school. “Er ontstond op dat moment een heel andere dynamiek. De grenzen van iedereen werden getest en al snel werd duidelijk dat ik één van de zwakkeren was. Ik ben van huis uit niet gewend snel mijn mond open te trekken en liet alles altijd maar een beetje gebeuren.” Jolien weet het moment dat het mis ging nog goed. “Ze probeerden het eerst bij een ander meisje, maar zij beet toen echt goed van zich af. Daarna probeerden ze het bij mij en ik kwam niet voor mezelf op.” Jolien had een keer een geel jurkje aan met oranje schoenen, waar ze zelf erg trots op was, maar dit was voor haar klasgenootjes een reden om haar te pesten. Vanaf dat moment werd zij echt het mikpunt van de pesterijen.

Alleen in een lokaal

Jolien werd niet door de hele klas gepest, maar vooral door drie jongens. “Maar eigenlijk negeerde de hele klas mij wel. Er werd weinig aandacht aan mij besteed.” Jolien had eerst nog wel één vriendinnetje op school, maar dat meisje bleef zitten. “Dat was erg pijnlijk.” Jolien kon op geen enkel klasgenootje meer rekenen, maar ook niet op de leraren. Jolien kreeg les van een wat oudere leraar en een stagiaire. “Zij hadden de pestende kinderen niet onder controle en gingen zelfs een beetje meedoen. Als ik dan gepest werd om iets, zeiden ze tegen mij: ‘Ja, Jolien, dat had je dan ook maar niet moeten doen.’” De leraren deden niet veel om de situatie te stoppen en maakten het eigenlijk alleen maar erger voor Jolien. “De situatie was onhoudbaar en dus besloten ze om mij helemaal alleen in een klaslokaal te zetten.” Jolien kwam om half 9 op school en had dan eerst nog een kwartiertje godsdienst met haar klasgenoten. Vervolgens werd het rekenen uitgelegd en daarna, wanneer iedereen zelf moest gaan rekenen, werd Jolien in een leeg lokaal gezet. Als haar klasgenootjes pauze hadden en buiten mochten spelen, moest Jolien nog binnen blijven. Als de andere kinderen weer naar binnen waren, mocht Jolien in haar eentje een kwartier buiten spelen. Voor de ‘normale’ pauze werd de deur van haar klaslokaal op slot gedaan, zodat de andere kinderen haar niet lastig konden vallen.

 

Eén keer ging dit compleet mis. De leraren waren vergeten de deur op slot te doen, waardoor de klasgenootjes van Jolien het lokaal waar zij zat binnen konden komen. “Elke dag hoorde ik ze rond 10 uur naar buiten rennen en aan mijn deur trekken om te kijken of ze binnen konden komen. Normaal lukte dit niet, maar die ene keer wel.” De klasgenootjes die de deur openmaakten, riepen de rest van de klas erbij om Jolien te treiteren. “Ze kwamen met z’n allen naar mij toe en gooiden al mijn spullen, zoals mijn boeken, door het lokaal en op de grond. Mijn schriften maakten ze kapot. Ook schreven ze heel groot iets van ‘Jolien is een kutwijf’ op het bord. Het duurde eigenlijk vrij lang voordat er een leraar was die het probeerde te stoppen.” Maar wat misschien nog wel erger was, is dat het meisje dat was blijven zitten, haar op dat moment ook keihard liet vallen. “Ik dacht dat we nog vriendinnetjes waren, ondanks dat we niet meer in dezelfde klas zaten. Dat bleek echt niet zo te zijn. Ze stond met een ander meisje in de deuropening en zei tegen haar: ‘Oh, Jolien is toch een kutwijf.’ Zij was echt nog mijn laatste hoop en die raakte ik op dat moment ook kwijt.” Jolien had zich nog nooit zo alleen gevoeld. “Ik was natuurlijk al wel heel alleen, omdat ik in m’n eentje in dat klaslokaal zat, maar op dat moment merkte ik dat ik echt niemand meer had.”

 

Angstig en alleen

Niet alleen haar eigen leraren namen het niet voor Jolien op, andere leraren van de school deden ook niks om de situatie te verbeteren. “De docent die in het lokaal naast mij les gaf, zag mij wel helemaal in mijn eentje zitten, maar heeft daar nooit iets van gezegd of aangegeven dat dat echt niet normaal is. Het zal wel binnen het docententeam besloten zijn dat ik apart gehouden moest worden.” Hierdoor voelde Jolien zich erg angstig en nog meer eenzaam. “Ik had het gevoel dat ik niemand op school kon vertrouwen.” Jolien werd zo bang om naar school te gaan, dat ze meerdere malen is flauwgevallen voor het begin van een schooldag.

Door de gang gesleurd

Jolien probeerde erg vaak om stiekem weg te vluchten van school. “Hiervoor had ik een trucje. Ik zei dan dat ik naar het toilet ging en vervolgens kroop ik op handen en voeten naar buiten om naar huis te kunnen.” Maar ook dit ging een keer heel erg mis. “Ik werd ingehaald door die drie jongens en zij schopten mij toen onderuit. Ik sloeg wel terug, maar ze sleurden me door de gang en hebben me voor de deur van het lokaal gegooid. Toen dacht ik: ‘Ik ben nu bij het lokaal van mijn juf, dus ze zal er wel iets van zeggen.’” Maar dit gebeurde niet. De juf zei dat Jolien dan ook maar niet naar buiten moest kruipen. “Dit deed mij zoveel pijn, omdat ik besefte dat écht niemand mij beschermde op die school.”

De keren dat het Jolien lukte om naar huis te vluchten, was haar moeder wel thuis, maar werd er niet echt over de situatie gesproken. “Ze zei altijd wel: ‘Wat vervelend dat je thuis bent. Hier heb je een kop thee en een koekje. Ga maar even lekker zitten, dan gaan we zo iets leuks doen.’ Verder werd er niet zoveel mee gedaan.” De moeder van Jolien is wel een paar keer naar school gegaan om te praten met de leraren, maar dit was pas na een vrij lange tijd. “Ik denk dat ze nooit heeft geweten hoe heftig het echt was. Mijn moeder kan zich nu niet herinneren dat ik zo erg gepest ben of dat ik in een leeg klaslokaal heb moeten zitten. Ik weet niet of ik het nooit verteld heb of dat ze het verdrongen heeft.” Ook hielpen de gesprekken die de moeder van Jolien met de directrice van de school voerde niet.

Naar de middelbare school

Gelukkig werd het pesten in groep 8 iets minder. “Eind groep 7 werd het langzaamaan beter en in groep 8 was het pesten echt een stuk verminderd.” Jolien had op dat moment eindelijk een docent die het pesten afkapte. Maar eigenlijk was het toen al te laat voor Jolien. “Toen ik naar de middelbare school ging, had ik al het idee dat ik nergens bij hoorde en begon ik dus al met 5-0 achterstand. Ik denk dat mijn uitstraling verklapte dat ik al erg gepest werd en ervoor zorgde dat ik opnieuw het pispaaltje van de klas werd.” Jolien werd opnieuw buitengesloten en onder andere als laatste gekozen bij gym. “Ik weet bijna zeker dat dit door het pesten op de basisschool heeft kunnen gebeuren.”

Zware depressie

De situatie op haar basisschool heeft veel invloed gehad op het verdere leven van Jolien en zorgde zelfs voor een burn-out. “Toen ik zeventien was, werkte ik in de horeca, maar op een gegeven moment lukte dit niet meer. Mijn lijf werkte niet meer mee. Ik had een burn-out, maar had dit niet door. Ik heb van mijn zeventiende tot mijn vierentwintigste lichamelijke klachten gehad. Deze klachten hadden geen lichamelijke oorzaken, maar ontstonden door mijn psychische toestand. In 2013 zorgde Jolien’s verleden er zelfs voor dat ze in een zware depressie terecht kwam. “Ik heb toen deeltijd therapie gedaan, dus eigenlijk de hele dag therapie, een paar dagen per week.”

Deze vorm van therapie heeft Jolien gelukkig voor een groot deel geholpen, maar het pesten heeft nog steeds invloed op haar leven. “Ik kan door alle therapie mijn negatieve gedachtes nu wel vaak omzetten, maar het zal altijd invloed op mijn leven hebben. Bij mijn vrienden heb ik het gevoel dat ik heel erg gewaardeerd word en heb ik helemaal niet het idee dat ik buiten de vriendengroep sta.” Maar het heeft wel even geduurd voordat Jolien dit vertrouwen had. “Mijn beste vriendin ken ik al acht jaar, maar in het begin dacht ik bij de kleinste onenigheid al dat onze vriendschap voorbij zou zijn.” Op Jolien's werk gaat het ook goed, maar bij haar opleiding blijft het lastig. Ze doet op dit moment de opleiding psychologie en in september komt ze met nieuwe studenten in de klas. “Dit vind ik echt ontzettend spannend. School blijft altijd wel een dingetje.”

Confrontatie

Jolien is inmiddels verhuisd van het westen naar het oosten van het land en komt daardoor haar pesters niet meer tegen. “Toen ik 15 was, ben ik de grootste pester nog wel een keer tegengekomen. Ik heb hem toen met het pesten geconfronteerd en het gekke was dat hij echt totaal geen idee had hoe naar ik me heb gevoeld. De basisschool is voor mij één grote ramp geweest, maar hij is zich hiervan helemaal niet bewust geweest. Op één of andere manier kan ik het hem dus niet helemaal kwalijk nemen.” Jolien is nog wel heel boos op de stagiaire die haar in groep 5 les gaf. “Als ik haar nu zou zien, zou ik echt vragen hoe ze mij ooit zo heeft kunnen behandelen. Aan de docenten zou ik willen vragen hoe ze het in hemelsnaam in hun hoofd hebben gehaald om iemand in een leeg klaslokaal te zetten.”

Vertrouwen in mensen

Op dit moment gaat het best goed met Jolien. Naast dat ze lieve vrienden heeft, heeft ze een fijne, stabiele relatie en gaat ze binnenkort zelfs trouwen. “Hoewel mijn leven redelijk onstabiel is geweest, heb ik wel altijd stabiele vriendjes gehad.” Toch was ze vaak na twee jaar weg, omdat het dan te dichtbij kwam. “Maar nu ben ik al 7,5 jaar samen en ik denk toch wel echt dat dit hem is.” Af en toe is Jolien nog wel onzeker over haar relatie en vraagt ze zich af of ze wel goed genoeg is, maar dan kan ze haar negatieve gedachtes goed omzetten en ook haar vriend stelt haar dan gerust. “Mijn stabiele thuisbasis is één van de fijnste dingen in mijn leven.”

 

Jolien staat positief in het leven. “Hoe gek dit misschien ook klinkt; ik ben van nature iemand die het goede in mensen ziet en iedereen vertrouwt, dus wat dat betreft ben ik nog steeds optimistisch.” Jolien wil graag psycholoog worden om andere mensen te kunnen helpen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of door een andere reden niet lekker in hun vel zitten. “Ik weet zelf hoe uitzichtloos een situatie kan lijken en wil mensen graag helpen het goede in zichzelf te zien en zich sterk te voelen. Door dingen die je hebt meegemaakt, kun je erg slecht over jezelf gaan denken en hierdoor praat je jezelf alleen maar de put in.” Haar motto is dan ook: ‘Geloof niet alles wat je zelf denkt.’

 

Bron Cosmopolitan