Moeder van gepeste Pam (9): 'Ik weet als geen ander hoe pesten voelt'

‘Mijn prachtige dochter van 9: lief, grappig, zorgzaam en behulpzaam… precies goed zo. Helaas ziet en voelt zij dit niet, mede door kinderen op school die het dagelijks nodig vinden om te zeggen dat zij dik is en niet goed genoeg is’, schrijft Ilona (45) op LinkedIn over pesten.

En Ilona weet precies hoe haar dochter zich voelt.

Niet goed genoeg

“De eerste keer dat Pam zei: ‘Mama, er zijn jongens in de klas die zeggen dat ik dik ben’, dacht ik nog dat het geplaag kon zijn”, vertelt Ilona. “Maar al snel kwam ze bijna dagelijks thuis met namen van jongetjes die haar ‘bolle’ of ‘dikkerd’ noemen. Dat maakt me boos: wie zijn zij om dat te zeggen? Maar het laat me ook machteloos voelen. Het doet pijn om haar te zien worstelen. Ik gun haar een leukere jeugd dan dat ik heb gehad.”

Want het pesten bij Pam brengt Ilona ook terug naar haar eigen jeugd. “Ik gun mijn dochter het vertrouwen dat ze goed genoeg is zoals ze is. Ik kan haar dat meegeven, maar ik kan dat zelf niet voelen. Want bij mij heeft het pesten, dat ook begon toen ik 9 was, echt bepaald wie ik ben.”

“Ik lijk zo zeker van mijn zaak, kan goed communiceren en zie er verzorgd uit, maar ik denk nog dagelijks dat ik niet goed genoeg ben”, legt Ilona uit. “Mijn vertrouwen in mensen is heel beperkt. Dat zie ik echt als resultaat van vaak te horen krijgen: ‘Jij bent niet goed genoeg. Jij hoort er niet bij’. Dat voel ik nu nog, 35 jaar later.”

Niet de enige

Gelukkig is Pam altijd heel open geweest tegenover haar, vertelt de moeder. “En ik heb haar ook verteld wat ik heb meegemaakt. Ik vroeg haar eens: ‘Zal ik jou een verhaal vertellen over een meisje van 9?’ Zij dacht natuurlijk dat het over haar ging, maar het ging over míj. Ik vertelde haar dat ik als geen ander weet hoe het voelt. Het helpt haar om te weten dat ze niet de enige is. Ze weet ook dat ze altijd naar me toe kan komen.”

In de jaren tachtig, waarin ze opgroeide, was er volgens Ilona nog veel minder aandacht voor pesten. “Toen was er geen Week tegen Pesten, zoals nu. Er waren geen protocollen. Daardoor weet ik precies hoe het anders kan. Ik had zelf zo graag gewild dat er meer hulp was geweest.”

Het gezin schakelde dan ook al vroeg hulp van de school in. “We hebben nu best intensief contact met de meester. Ik vind het heel goed dat hij zich niet specifiek richt op de situatie van Pam, maar juist pesten in het algemeen meer bespreekbaar maakt in de klas. Kinderen weten vaak niet wat voor impact het heeft op de lange termijn.”

Dat gold ook voor de mensen die Ilona pestten. “Toen ik 21 was, ging ik naar een reünie van mijn basisschool. Ik kwam toen naast een jongen te zitten die mij heel erg gepest had. We hebben er lang over gepraat en hij schrok erg van mijn ervaringen. Na mijn LinkedIn-post, 24 jaar later, kreeg ik weer een bericht van hem. Ons gesprek is hem altijd bijgebleven en hij probeert zijn kinderen mee te geven dat zulk gedrag echt niet oké is. Dat vind ik mooi.” Haar eigen situatie heeft Ilona ook een vechtlust gegeven die ze nu gebruikt om Pam te helpen. “We zijn er bij haar vroeg bij, dus ik hoop te voorkomen dat er ooit een moment komt waarop ze niet meer naar school wil. Dat doen we door de school te betrekken, het samen met hen aan te pakken, maar ook door haar te leren dat ze oké is zoals ze is.”

Ilona roept alle ouders op om pesten bespreekbaar te maken thuis. “Maak je kinderen er bewust van wat voor effect pesten kan hebben, leer hen om elkaar met respect te behandelen. Want er zijn nu dan wel pestprotocollen, maar die zijn voor als het pesten er al is. Uiteindelijk moeten we pesten juist helemaal voorkomen.”

Bron Linda