Als je wordt gepest… 5 tips

Pesten. Dat gebeurt toch alleen op scholen? Zeer zeker niet. Volgens TNO* zijn jaarlijks 500.000 werknemers slachtoffer van pesterijen op de werkvloer, wordt één op de vijf mensen gepest op de sportclub en heeft 20 procent van de bewoners in bejaardentehuizen ermee te maken. Pesten gebeurt overal – ja, ook in de kerk! – maar hoe ga je ermee om en wat kun je doen?

Wat slachtoffers van pesten volgens psycholoog Nympha Dijs en Carine Coehoorn – vertrouwenspersoon bij Arbodienst Perspectief – gemeen hebben, is dat ze vaak te laat aan de bel trekken. „Ze denken dat het aan henzelf ligt en blijven hun best doen”, aldus Dijs. „Toch is het belangrijk om stappen te ondernemen.” Hoewel situaties nooit met elkaar te vergelijken zijn, heeft Dijs wel handvatten voor slachtoffers van pesten.

Ga praten met de pester. „Vaak realiseren pesters zich niet dat hun gedrag als pesten overkomt. Zorg dat je concrete voorbeelden hebt waarmee je kunt uitleggen dat hun gedrag niet ok is.”
Praat met andere mensen. „Houd het niet voor jezelf. Het is een valkuil om te zwijgen, bijvoorbeeld omdat je je schaamt.”
Blijf niet hangen in boosheid. „Als je het vasthoudt, is dat een teken dat je het nog niet hebt verwerkt. Om het te kunnen loslaten, is het bovendien belangrijk de pester te kunnen vergeven. Niet makkelijk uiteraard, zeker als het om langdurig pesten gaat. Ik raad mensen dan ook echt aan om professionele hulp te zoeken; laat boosheid, haat en bitterheid niet wortelen. Vergeving is behalve keuze, ook een soort rouwproces waarin je die keuze steeds weer opnieuw maakt zonder je gevoelens te verdringen. Vergeving moet natuurlijk niet dienen om je verdriet of boosheid ‘niet te mogen voelen’.”
Ga niet terug pesten. „Deze herhalingsdrang zie je soms bij mensen die in hun jeugd gepest zijn.”
Pas op voor verharding. „Sommige mensen vertrouwen niemand meer, terwijl het juist belangrijk is om andere mensen opnieuw te leren vertrouwen.”

Volgens Dijs – die zelf christen is en zowel christenen als niet-christenen begeleidt – hebben christenen nog een extra handvat. „Leg het neer bij God. Als christen vinden we onze identiteit in Hem: we zijn geliefde kinderen van God. Dat betekent dat we ons gevoel van eigenwaarde niet hoeven te laten afhangen van wat andere mensen van ons denken. We moeten juist steeds terugkeren naar de Bron. Hoe ziet God mij? Wie mag ik zijn volgens Hem? En omdat we onze identiteit in Hem zoeken, kan Hij ons bevestigen en weer opbouwen, en ons helpen te vergeven.”

Ook ziet Dijs een rol voor kerken om mensen weerbaarder te maken. „Als je mensen vanaf de preekstoel leert wat hun identiteit in Christus is, vergroot dit hun zelfbeeld en worden ze weerbaarder. Ook moeten mensen leren om zelf te gaan bidden, juist wanneer ze zich rot of vervelend voelen. Ga werken aan die persoonlijke relatie met God. En bid niet alleen voor persoonlijk herstel, maar bid ook voor de pester, want die heeft Gods hulp ook nodig.”

Maar wat als je gepest wordt in de kerk? Wat als de kerk niet die veilige plek is? Denk aan roddel of mensen – al dan niet bewust – buitensluiten. Het overkwam Marit** (40) als puber. “Toen ik 13 jaar was verhuisden mijn ouders van de grote stad naar een dorp. Ik moest letterlijk opnieuw beginnen. Helaas kreeg ik op school ruzie met twee meiden en een van hen ging ook naar de kerk. Zij stookte de rest tegen mij op. Met als gevolg dat ik geen vrienden had bij de jeugd, altijd alleen zat en eigenlijk door al mijn kerkelijke leeftijdsgenoten genegeerd werd. Uiteraard heb ik dit besproken met de leiding, maar ja, als nieuweling is het nu eenmaal lastig om je plek te vinden in een groep die al lang samen is, was hun conclusie. Ik denk niet dat ze begrepen hoe lastig ik het had. Uiteindelijk ben ik – zonder mijn ouders – naar een andere kerk gegaan. Pas op latere leeftijd merkte ik hoeveel impact dit gebeuren heeft gehad. Ik zag de kerk als plek om God te aanbidden, maar niet als een plek om contacten te leggen met anderen. Ik bewaarde – en eigenlijk nog steeds – onbewust altijd afstand.”

Volgens Dijs is Marits verhaal een voorbeeld van iemand die zich als gevolg van pesterijen geïsoleerd heeft. “Ik zou haar echt willen adviseren er alsnog over te gaan praten, begin met verwerken, zodat de kerk juist wel weer die veilige plek wordt waar je anderen kunt vertrouwen.”

*Bron: www.stoppestennu.nl

**Marits echte naam is bekend bij de redactie

Bron Elisabeth Magazine