Ik wist niet dat mijn 13-jarige gepest werd totdat ik een gedicht las dat ze voor de Engelse les had geschreven.

Het idee van levenslange gevolgen voor pestkoppen op school klinkt misschien als een goed idee, maar experts zeggen dat deze programma's niets doen om scholen veilig te houden.

Een nultolerantiebeleid tegen pesten werkt gewoon niet

In ‘Dear My Bullies’ zei ze dat hun woorden ‘in mijn herinneringen brandden. Alsof een vee wordt gebrandmerkt.” Een groep jongens had haar wreed 'Carl' genoemd, naar het korte, ronde personage uit de Jimmy Neutron- franchise. Eén regel uit haar gedicht, die ze graag met mij wilde delen, herinnert zich: 'Carl moet op dieet!' Dan is er: "Hé Carl, hoe was al dat ijs?" Op een dag zei iemand: “Weet je, lezen verbrandt geen vet!” Aan de andere kant vroegen ze: “Heeft iemand eten?” wendde zich vervolgens tot haar: "Ik had het niet tegen jou, ik weet dat je daar al genoeg van hebt."

Dus toen ik hoorde over een Zuid-Koreaans plan om pesten een halt toe te roepen door de overtreding toe te voegen aan de officiële onderwijsgegevens van studenten, was ik klaar om het idee goed te keuren. De titel zou mensen zoals de kwelgeesten van mijn dochter volgen via het sollicitatieproces naar de universiteit en naar de arbeidsmarkt.

Adela Suliman en Grace Moon meldden voor de Washington Post dat de wetgevers achter het idee graag gezien wilden worden als prioriteit voor pesten op school nadat twee fenomenen de aandacht erop hadden gevestigd: een #MeToo-achtige beweging in 2021 in Zuid-Korea die beroemdheden opriep voor pesten in hun jeugd en het debuut uit 2022 van het K-drama The Glory , een Netflix-show waarin een gepeste vrouw wraak zoekt op haar voormalige kwelgeesten. (Deze Zuid-Koreaanse wetgevers zijn verre van de enigen ter wereld die een nultolerantie-aanpak van pesten overwegen – soortgelijke programma’s zijn op scholen in de Verenigde Staten geprobeerd – maar daar komen we nog op terug.)

Ernstige gevolgen op de lange termijn zouden potentiële agressors wel twee keer moeten doen nadenken, toch? En er is iets aantrekkelijks aan dit antwoord in de stijl van het Oude Testament, namelijk dat gemene kinderen gebrandmerkt worden vanwege branding. Maar het is tegenwoordig mijn taak om deskundigen te bereiken, en een van hen vatte haar op onderzoek gebaseerde visie in twee woorden samen: “Afschuwelijk beleid!”

Jaana Juvonen is hoogleraar ontwikkelingspsychologie aan de Universiteit van Californië, Los Angeles en bestudeert relaties met leeftijdsgenoten op school. Om te beginnen, vertelt ze me, komt pesten voor de meeste kinderen incidenteel voor, wat betekent dat er een heel groot aantal is dat tijdelijk pest, en een heel klein aantal dat dit regelmatig doet.

We weten ook dat verschillende paden en omstandigheden kunnen leiden tot wat de meesten van ons als pestgedrag beschouwen. De handelingen kunnen proactief agressief zijn, op een machiavellistische manier, hetzij als resultaat van iets dat kan worden gediagnosticeerd, zoals een antisociale persoonlijkheidsstoornis, of omdat een kind dominant gedrag nabootst waarvan hij getuige is geweest of heeft meegemaakt. Vaker is pesten echter een strategische reactie op sociale omstandigheden, waarbij kinderen bijvoorbeeld handelen uit angst dat ze anders onderaan de pikorde terechtkomen.

In de VS wordt ongeveer 32% van de kinderen gepest.

Dan zijn er kinderen die pesten om zich krachtig te voelen, omdat ze door bijvoorbeeld een overgang naar een nieuwe school het gevoel van controle missen. Soms reageert iemand die pest op een waargenomen dreiging of op een verkeerd beheer van frustratie. En sommige kinderen, meestal kinderen die heel jong zijn of een handicap hebben, veroorzaken schade terwijl ze weinig tot geen inzicht hebben in het effect dat hun gedrag waarschijnlijk op anderen zal hebben.

“Pestkoppen zijn niet per definitie slechte kinderen”, zegt Juvonen, en uit onderzoek blijkt dat de cultuur van een school, club, team of gemeenschap ertoe doet. Sociale dynamiek kan pestgedrag aanmoedigen of ontmoedigen, zoals de documentaire Bully uit 2011 ondraaglijk duidelijk maakt. Dat is een van de redenen waarom de tarieven ervan in verschillende delen van de wereld verschillend zijn. Uit een rapport uit 2019 van de Onderwijs-, Wetenschappelijke en Culturele Organisatie van de Verenigde Naties blijkt dat ongeveer 25% van de studenten in Europa gepest wordt . In de VS stijgt het aantal naar 32%, en in andere delen van de wereld ligt het dichter bij de 50%.

Het schrijven van artikelen is niet altijd mijn taak geweest; Ik was advocaat, en terwijl ik naar Juvonen luisterde, kon ik het niet laten om na te denken over de vier meest genoemde doelen van het strafrechtsysteem die ik tijdens mijn rechtenstudie heb geleerd: vergelding, rehabilitatie, arbeidsongeschiktheid en afschrikking.

Vergelding is heel ‘oog om oog’; het gaat over het straffen van slechte acteurs, omdat ze lijden verdienen dat evenredig is aan het lijden dat ze hebben veroorzaakt. Maar als de overgrote meerderheid van de kinderen die pesten niet de schuld heeft – omdat ze reageren op krachten, prikkels en ervaringen waar ze geen controle over hadden – lijkt een bestraffende reactie moreel misleidend. Dat is de reden waarom de meeste schoolbrede anti-pestprogramma's zich in plaats daarvan richten op “het wegnemen van de beloningen die eraan verbonden zijn” en “het aanleren van empathie”, zegt Juvonen.

Uit het onderzoek van Veenstra blijkt dat er weliswaar nooit sprake zal zijn van nulpestgedrag, maar dat we met een dergelijke aanpak “heel ver kunnen komen”. In wezen leren deze programma's kinderen hoe ze hun emoties kunnen beheersen en communiceren – en proberen ze de schoolcultuur te verschuiven naar een cultuur van wederzijds respect en steun. Een andere pestpreventiestrategie leert kinderen en adolescenten dat status niet de enige vorm van populariteit is; aardig zijn is een andere manier om populair te zijn . En Veenstra ziet veel beloftes in het transformeren van negatieve leiders in positieve, omdat uit zijn onderzoek blijkt dat de twee qua individuele kenmerken niet veel van elkaar verschillen.

Maar Juvonen vertelt mij dat het succes van dit soort interventies afhangt van een hoogwaardige implementatie. Scholen met een tekort aan personeel of leraren die weinig tijd hebben, kunnen lessen overslaan. “Ze krijgen het misschien niet echt op de manier die ze nodig hebben om ervoor te zorgen dat de lessen thuiskomen”, zegt ze. “Als hun gedrag niet strookt met wat ze leren, leidt het nergens toe.”

Ouders die thuis het ‘vriendelijkheid is cool’-ethos versterken, kunnen ook een groot verschil maken. Om dit ecosysteemeffect te begrijpen trekt Veenstra een parallel met testscores. Een school die in een buurt staat met hoogopgeleide gezinnen met een hoog inkomen zal het veel gemakkelijker hebben om hoge cijfers te posten op gestandaardiseerde examens dan een school die kinderen inschrijft uit een historisch achtergestelde gemeenschap. Op dezelfde manier zal een school, als ze zich in een omgeving bevindt waar volwassenen zich zorgen maken over ‘zacht’ zijn en in vergelding geloven, een ‘moeilijkere taak’ hebben als het om pesten gaat.

Het is ook moeilijker om een ​​cultuur van universele waardigheid en waarde te creëren dan om er één draaiende te houden. Na de sluiting van scholen in het pandemietijdperk ‘moest je helemaal opnieuw beginnen’, zegt Veenstra, wat de toegenomen gedragsproblemen sindsdien mede verklaart. Het is niet alleen zo dat sommige mensen terugkeerden zonder de sociale vaardigheden die gebruikelijk zijn voor hun leeftijd. Het is dat, omdat zovelen dat deden, er geen klaslokalen waren vol met kinderen die doordrenkt waren van prosociaal gedrag – een soort socialisatie-infrastructuur – die wachtten om iedereen weer op de hoogte te krijgen.

Ouders die thuis het ‘vriendelijkheid is cool’-ethos versterken, kunnen een groot verschil maken.

Uitschakeling zou betekenen dat sommige kinderen worden gescheiden om anderen te beschermen, wat theoretisch zinvol zou kunnen zijn door voormalige pestkoppen van universiteitscampussen en werkplekken te weren, maar we hebben al gezien hoe tijdsgebonden en wijdverspreid pestgedrag is. En Simmons wees erop dat niet al het ‘gemeen zijn’ in aanmerking komt als pesten volgens de definitie die de meeste academici gebruiken. Het vereist 1) gedrag dat zich in de loop van de tijd herhaalt, 2) een machtsdynamiek en 3) een niveau van intentie.

Ze weet uit haar jaren van lesgeven en werken met leraren dat het moeilijk is voor docenten om te weten “of het de vijfde keer is dat dat kind dat ding met die leerling heeft gedaan of dat het de eerste keer is.” Ze zegt dat leraren het ook moeilijk vinden om de intentie in te schatten en op de hoogte te zijn van verborgen machtsongelijkheid, zoals een agressor die massaal wordt gevolgd op sociale media. Het is mogelijk dat een kind dat door een beleid als dit “gehandicapt” raakt, in de eerste plaats niet daadwerkelijk aan het pesten was; ze waren gewoon niet aardig.

Ook Veenstra uitte de zorg dat het etiketteringsbeleid onder- en over-inclusief is. Effectieve anti-pestprogramma’s zijn in plaats daarvan toekomstgericht. “Als je achterom kijkt, word je als de politierechercheur die wil weten wie de schuldige is”, zegt hij. Maar pesten is ingewikkeld.

De meest strategische kinderen met de meest snode bedoelingen slaan zichzelf bijvoorbeeld vaak niet op; ze laten iemand anders het doen, merkt hij op. Veenstra denkt dat slachtoffers van pestkoppen, degenen die hyperalert zijn vanwege slachtofferschap uit het verleden en uithalen na een kleine provocatie, de meeste kans hebben om uiteindelijk deze scharlakenrode B te dragen. En de hele discussie zou verwikkeld raken in een debat over wat er eerder is gebeurd. dan wat er zou moeten gebeuren.

Effectieve anti-pestprogramma’s zijn toekomstgericht.

Net zoals Veenstra zich zorgen maakt dat slachtoffers van pesterijen ongepast worden geëtiketteerd, is Simmons er zeker van dat de beschuldigden disproportioneel zwarte kinderen , inheemse kinderen, degenen die zich identificeren als LGBTQ+ en kinderen met speciale behoeften – “elke student die in de marge staat” – zullen zijn. wat uit onderzoek is gebleken, gebeurt op Amerikaanse scholen. Simmons zei: 'Als je een zwarte jongen bent, gaan je leraren er al van uit dat je problemen veroorzaakt. Ben je een zwart meisje? Je bent brutaal. Je hebt een houding.” Op scholen worden labels aangebracht, waarna voor velen de pijplijn van school naar gevangenis , waarin schooldiscipline zoals schorsing of uitzetting bijdraagt ​​aan de kans op opsluiting, het overneemt. 'Als we het over scholen willen hebben, moeten we over het strafrechtsysteem praten', zei ze.

Dat laatste doel, afschrikking, zou een rechtvaardiger land moeten zijn. Zelfs als kinderen geen straf verdienen, zelfs als we er niet zeker van zijn dat we alleen echt pestgedrag in kaart brengen, en zelfs als we vooroordelen niet kunnen uitroeien, kan het nog steeds een voordeel opleveren om de boodschap uit te zenden dat pesten niet zal gebeuren. getolereerd, toch? Fout.

Uit onderzoek naar jongeren en afschrikking blijkt dat het vergroten van de ernst van de gevolgen niet op betekenisvolle wijze vermindert hoeveel zij beledigen. Hier in de VS heeft een panel van deskundigen, bijeengeroepen door de National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine, specifiek gekeken naar het zero-tolerance pestbeleid op de scholen van ons land – beleid dat bijvoorbeeld automatische schorsing of uitzetting omvat. Ze

kwamen tot de conclusie dat nultolerantie gewoon niet werkt . Het beteugelt het pesten niet en maakt scholen niet veiliger.

Juvonen zegt dat dit deels komt doordat de hersenen van adolescenten directe beloningen veel zwaarder wegen dan kosten op afstand. Ze deelt een les uit de gezondheidscommunicatie: ‘Vroeger lieten ze de longen zien van zestigplussers die longkanker hadden, en de kinderen lachten er alleen maar om’, maar toen ze te horen kregen dat ‘je adem eigenlijk stinkt en je krijgt gele tanden,” hadden tieners meer kans om sigaretten af ​​te wijzen. Een soortgelijke interventie hier zou kinderen kunnen vertellen dat niemand met een pestkop wil rondhangen (of daten). Echte afschrikking, zo was Veenstra het ermee eens, betekent dat het sociale toneel zodanig moet worden verschoven dat pesten geen vrienden of fans oplevert.

Het is belangrijk om dat schoolbrede kader voor ogen te houden, vertelden deze experts me. Juvonen zegt dat sommige ouders hun kind vertellen om op te komen voor en vriendschap te sluiten met de slachtofferklasgenoten, maar “Ik zou dit nooit aan een enkel kind opleggen.”

In plaats daarvan, zo zei ze, kun je een vriendengroep vragen om iemand in hun groep te verwelkomen, of samen een campagne starten om te voorkomen dat iemand alleen zit tijdens de lunch. Toen ik onderzoek noemde naar hoe sociaal-emotionele leerprogramma ’s kinderen de instrumenten voor emotiebeheersing kunnen geven die nodig zijn om de impuls om gewelddadig te handelen onder controle te houden of om op agressie te reageren door deze te verspreiden in plaats van te escaleren, zei Simmons dat dat waar is, maar: “Ik wil gewoon heel bewust van waar we de verantwoordelijkheid en de last leggen…. Het moet een cultuurverandering in de gemeenschap zijn, en geen opschepperige boodschap aan kinderen. En, belangrijker nog, “niet iets dat van bovenaf wordt geregeld”, zei ze, waarbij ze het belang benadrukte van de buy-in van de gemeenschap en deelname aan de ontwikkeling van nieuw beleid.

Totdat elke school dat waarmaakt, zullen er woorden blijven zijn die ‘in je hoofd stuiteren zoals Steph Curry de bal dribbelt’, zoals het gedicht van mijn dochter zei, woorden die ‘mijn schouders krullen als een stervend blad.’ Ze is niet op de hoogte van dit onderzoek naar de preventie van pesten, maar haar gedicht geeft aan dat ze op een diep niveau inzicht heeft in de krachten die in het spel spelen. Het eindigt met: “Ondanks je bijtende zure regen, je vergiftigde grond, ZAL IK BLOEMEN.” Ik hoop dat degenen die haar gepest hebben dat ook zullen doen.

Bron