Na laatste zelfdodingspoging beseft Bas dat hij zijn leven radicaal anders moet leven

Bas ondernam verschillende zelfmoordpogingen. Bij veel mensen die een zelfmoordpoging ondernemen of daadwerkelijk zelfmoord plegen is ogenschijnlijk niets aan de hand en toch gebeurt het. Volgens deskundigen willen mensen ook helemaal niet dood; ze willen af van uitzichtloze ellende in hun leven. Dit was ook het geval bij Bas*. Hij ondernam meerdere zelfmoordpogingen, maar is blij dat hij nog steeds leeft.

Bas vertelt zijn verhaal zonder schroom. De enige voorwaarde die hij stelt is dat zijn echte naam en woonplaats niet bekend worden gemaakt. Niet omdat hij zich schaamt voor zijn verhaal, maar ter bescherming van zijn kinderen. "Zij kennen mijn verleden, maar ik wil niet dat ze er op school allerlei vragen en opmerking over krijgen."

Op zelfdoding rust een groot taboe. Mensen met suïcidegedachten schamen zich vaak en vinden het moeilijk om erover te praten. Mensen die vermoeden dat ze iemand kennen die deze gedachten heeft, durven het gesprek er vaak niet over te beginnen. Ook omdat ze niet weten hoe ze dat moeten doen. Met de film 'Waarom niet eerder' wil GGD IJsselland het taboe op suïcide, zelfmoord, doorbreken. Heb jij zelf hulp nodig? Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.
Trailer: Waarom niet eerder?

Op de nieuwe school was ik vanaf dag één het pispaaltje

"We verhuisden toen ik een jaar of zeven, acht was. Ik zat in groep 4. Op de nieuwe school was ik vanaf dag één het pispaaltje. Ik werd continue gepest, uitgescholden, in elkaar getrapt. Na schooltijd werd ik opgewacht. Ik voelde me niet veilig op school. De hele lagere schooltijd ben ik gepest.

"De schoolleiding zag wat er aan de hand was. Ze grepen ook wel in. Dan werden er een soort van interventies gehouden. Zat de hele klas bij elkaar en werd er over het pesten gepraat. Maar het pesten hield er niet door op. Die klassenbijeenkomsten vond ik niet leuk. Als ze voorbij waren werd ik weer extra in de zeik gezet.

Vanaf mijn tiende sneed ik mezelf

"Door het pesten ontwikkelde ik een laag zelfbeeld. Vanaf m'n tiende deed ik aan automutilatie. Ik sneed mezelf. Ik wilde mezelf harder maken. Ik zag mezelf als het mietje, het watje van de klas. Ik sneed me op plekken die bedekt bleven onder een T-shirts. In mijn armen, in mijn buik. Ik zat op dat moment in een heel donkere plek van het leven zeg maar. Ik kon mezelf snijden zonder dat het pijn deed. Ik leerde mezelf de pijn te blokkeren.

[Bas: "Ik kon mezelf snijden zonder dat het pijn deed." (Foto: GettyImages)]
Bas: "Ik kon mezelf snijden zonder dat het pijn deed." (Foto: GettyImages)

"De pesterijen en de klappen die ik kreeg na schooltijd, die kon ik niet blokkeren. Die kwamen altijd binnen. Ik weet nog precies door wie ik werd gepest. Ze waren altijd met z'n tweeën. Het enige wat ik tegen hen kon doen was betere cijfers halen. Ik kon net iets beter leren en haalde iets hogere cijfers. Ik weet nog steeds niet waarom ze steeds mij moesten hebben.

Op de middelbare school hing ik de clown uit en pestte ik anderen

"Na de lagere school ging ik naar de brugklas havo/vwo. Op de middelbare speelde ik een andere rol. Ik hing de clown uit en ging anderen klieren en pesten. Vanaf dag één hing ik de lolbroek uit. Alles om ervoor te zorgen dat ik niet opnieuw degene was die zou worden gepest. Dat zie je wel vaker, dat de gepeste de pester wordt. Het was een verdedigingsmechanisme.

"Ik was twaalf en het ging helemaal niet goed me me. Ik liep ook vast op school. Ik wist dat ik dyslectisch was, maar daar werd duidelijk dat ik ook ADD (Attention Deficit Disorder) had. Ik zat totaal in de knoei met mezelf en toen begon ik voor het eerst te denken aan zelfmoord.

Nadat mijn moeder een miskraam kreeg deed ik voor het eerst een poging om mezelf om te brengen

"In die periode kreeg mijn moeder een miskraam en ik dacht dat ik daarvoor verantwoordelijk was. Twee weken voor de miskraam waarschuwde ze mij dat ik haar niet mocht laten schrikken, want dan zou het verkeerd kunnen aflopen met de zwangerschap. Na die waarschuwing liet ik een ballon knappen bij haar in de buurt. Daar schrok ze van. En niet veel later kreeg ze die miskraam. Ik trok me dat heel erg aan. Dat was de aanleiding voor de eerste poging.

"Ik liep weg van huis en was van plan om voor de trein te springen. Zo ver kwam het niet. Ik zwierf een beetje rond in de stad en nam drugs. Ben niet in de buurt van het spoor of het station geweest. Ik was wel flink zat van het leven. Thuis had ik een briefje achter gelaten. Dat werd gevonden, de halve familie ging naar me op zoek. Ze konden me niet vinden. Uiteindelijk belde ik ze 's avonds vanuit een telefooncel. Ik vertelde waar ik was en vroeg of ze me kwamen ophalen. Thuis werd er over gesproken, maar dat loste niets op.

Bij de oudere kinderen was ik iemand als ik drugs gebruikte

"Ik gebruikte al jong drugs. Vanaf mijn twaalfde kwam ik in contact met oudere kinderen. Bij hen was ik iemand als ik drugs gebruikte. Ik rookte wiet, nam een pilletje of speed. Hoe meer ik er in stopte, hoe gekker ik ging doen en hoe harder zij moesten lachen. Ik stal radio's uit auto's en gaf die aan de jongens. Zij verkochten de radio's en kochten van dat geld weer drugs.

"De band met mijn ouders was al op jonge leeftijd slecht. Mijn opvoeding was 'fucked up'. Mijn ouders maakten altijd ruzie, ik werd mishandeld. Ben zelfs gebrand door mijn moeder omdat ik een aansteker liet slingeren. Ze probeerden me wel op het rechte pad te houden. Soms met de harde hand. Dat hielp ook niet echt. Ik had overal schijt aan. Ik kwam stoned thuis, deed mijn eigen ding. Zij moesten gewoon optiefen. Op mijn 19e ging ik het huis uit. Ik trouwde met mijn jeugdliefde. Toen ik 16 was kreeg ik een zwaar brommerongeluk. Hoewel we op dat moment geen contact met elkaar hadden, kreeg ik van haar een kaartje. Daarna bleven we bij elkaar.

In het eerste jaar van ons huwelijk heb ik verschillende pogingen gedaan om mezelf om te brengen

"Ook tijdens ons huwelijk balanceerde ik vaak op het randje van de dood. Ik dronk veel te veel en reed vaak onder invloed van drank of drugs. In het eerste jaar van ons huwelijk kwam ik erachter dat ze een affaire had met mijn broer. Toen heb ik verschillende pogingen gedaan om mezelf om te brengen. Het was dikke fucking drama. Dan nam ik expres te veel medicatie. Maar medicijnen waar je niet aan doodgaat, maar alleen hondsberoerd van wordt.

"Ook in de auto heb ik een keer een poging gedaan. De man achter de bar van het café waar ik was zat bij de vrijwillige brandweer. Ik ging weg en zei: 'Jij hebt vanavond nog wat te doen'. Ik stapte in de auto en reed vol gas van de ene naar de andere rotonde. Handjes van het stuur. Uiteindelijk klapte ik tegen een boom. De auto was compleet verwoest. Het motorblok lag op straat, maar ik had zelf niets. Alleen een sterretje in mijn voorhoofd.

"Mijn vrouw en ik kwamen weer bij elkaar, maar de drugs en drank bleven een rol spelen. Ik was geen fijn persoon met te veel drank en drugs op. Dan kwamen de spoken uit het verleden weer boven. Nadat ik op een avond terug kwam van het café, heb ik haar zelfs bijna vermoord. Ze vroeg of er nog andere mensen waren geweest. Ik dacht dat ze vroeg of er nog andere meiden waren geweest. Er knapte iets bij mij en toen heb ik haar helemaal verrot geslagen. Politie erbij, een nacht in de cel.

Zelfmoord komt voor in alle lagen van de bevolking en op alle leeftijden. Toch zijn er risicogroepen. Bij mannen komt suïcide bijna twee keer zo vaak voor als bij vrouwen. De grootste risicogroep zijn mannen tussen de 40 en 65 jaar. Suïcide gaat in de meeste gevallen niet over 'dood willen' maar over de wens dat een bepaald soort ellende in het leven ophoudt. Het gaat over pijn, psychische pijn. (bron: GGD IJsselland, 113 zelfmoordpreventie)

"Op mijn 27ste deed ik mijn laatste zelfmoordpoging. Mijn cocaïnegebruik beheerste mijn leven. Mijn gezin ging wéér bij me weg. Ik raakte alles kwijt nadat ik alles eerlijk tegen haar had opgebiecht en we ook hulp hadden gezocht. Maar uiteindelijk kwam ik thuis van mijn stageplek en was het huis leeg. Een paar dagen ging het goed. Tot ik op een avond dronken thuis kwam. De kerstboom stond in de kamer. Ik pakte een stuk touw, ongeveer een halve centimeter dik. Dat heb ik dubbel gedaan en er een lus ingelegd.

Het laatste wat ik voor me zag was het beeld van mijn drie kinderen

"Ik hing het touw op in het trapgat, stak mijn nek door de strop en sprong van de trap. Voor mijn gevoel hing ik al best een hele tijd. Ik stikte en verloor het bewustzijn. Het laatste wat ik voor me zag was het beeld van mijn drie kinderen. Opeens knapte het touw en viel ik naar beneden. Onderaan de trap brak ik emotioneel. Ik ben een beetje gelovig opgevoed en toen riep ik het uit naar God: 'Het lukt met niet, help me dan'. Ik ging ook naar de kerk en besloot dat ik anders moest gaan leven. Ik stopte radicaal met drinken en met drugs. Ik wilde er zijn voor mijn kinderen.

"In de gedachte dat er 'boven' een vader is die voor mij wil zorgen en er voor mij wil zijn, vond ik rust. Dat vond ik ook als ik bad of met hem praatte. Ik heb
gewoon een levende ervaring met mijn vader hier boven.

Ik leef in extra tijd

"Die laatste poging is bijna tien jaar geleden. Nu begeleid ik jongeren met verslavingsproblematiek. Voor mijn gevoel leef ik in extra tijd. Door alle ongelukken en de zelfmoordpogingen had ik er eigenlijk niet meer moeten zijn. De vreugde van het leven haal ik nu uit mijn gezin. Ik geniet elke dag. Voor mijn gevoel is er mijn hele leven iemand geweest die mij aan een touwtje heeft gehad en mij telkens de juiste kant op trok.

"Tegen mensen die ook zelfmoord willen plegen kan ik alleen maar zeggen: 'Het kan nog zo donker zijn in het leven, het wordt toch altijd weer licht.' Mijn hele leven was een drama. Thuis was er altijd ruzie. Op de lagere school werd ik gepest, door drank en drugs verloor ik bijna mijn gezin en mijn leven. Maar ik leef en ik geniet."

* De echte naam van Bas is bekend bij de redactie.

Niet in levensgevaar maar wel acuut hulp nodig? Bel 113 of bel gratis 0800-0113. Je kunt ook chatten. De hulplijn is 24/7 geopend. Je kunt met ons (anoniem) praten over je gedachten aan zelfdoding.

Wat gebeurt er als ik de chat opstart met 113 start?