Trauma's Ik stond vanochtend onder de douche en ineens viel daar het kwartje.

Ineens het beeld van een spreekbeurt op de basisschool. Ik weet nog dat ik eerst niet zo goed wist waar dit over moest gaan.
Ik was een meisje met een dik bos, lang krullend haar.
Ik was die week naar de kapper geweest en heb mijn haar af laten knippen tot een bobje.
De kapper heeft dit gedaan, door mijn haar met een elastiekje in een staart te doen en deze eraf te knippen. Zodat ik aan anderen kon laten zien hoeveel er van mijn haar af was gegaan.
Ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei..
"Ik kan mijn spreekbeurt wel over mijn staart houden".

Dus vol goeie moed en enthousiasme ging ik naar school met mijn staart in een boterhamzakje (leuk detail).

De spreekbeurten begonnen en al snel was ik aan de beurt.
Ik begon te vertellen over hoe dit was gegaan bij de kapper. En als klap op de vuurpijl had ik ook nog bewijs!
Ik was zo benieuwd wat ze van mijn staart zouden vinden.

En daar was het oordeel..
Er waren klasgenoten die mij uit gingen lachen. En voor mijn idee deed iedereen hieraan mee.
Wat heb ik me ellendig gevoeld.
Ik kan nog voelen hoe dit toen voor mij is geweest.

Er is 1 klasgenoot die dit me nog steeds weet te vertellen. Hoe grappig hij dit toen vond.
Hij heeft geen enkel idee wat dat toen met me gedaan heeft. En dus onbewust nog steeds!

Ik ben me hier vanochtend bewust van geworden.
Er was deze week iemand uitgenodigd op mijn werk die graag wou oefenen mbt systemisch werk.
Zij vertelde hoe een trauma kon ontstaan. Dit wist ik eerder wel.. Maar het raakte me nu.
Alles viel op zijn plaats.

Ik ben voor mijn gevoel mijn hele leven al bang geweest om voor een groep te spreken.
Zelfs in een betrouwbare omgeving.
Voorstelronde's.. IK HAAT HET!
Ik heb nooit echt begrepen waar dit vandaan kon komen.

Tot op de dag van vandaag..
Ineens is daar het besef.
Daar is het begonnen.
Ik voel het, ik weet het..
Vanaf die tijd werd ik stiller en stiller en durfde niet meer op de voorgrond.